Moulin Rouge!

Μια βραδιά στο Μούλεν Ρουζ,
γνώρισα την Ελενόρ,
που φορούσε ροζ φουστάνι
και ζαρτιέρες πάλι ροζ!

Διασκεδάσαμε όλη νύχτα,
το πρωί με πρόδωσε
κι απ' αυτήν πήρα φουρκέτα,
που κρατούσε στα μαλλιά.

Με αυτό το στιχάκι, καλούμε όλες και όλους σε ξεφάντωμα!... Είναι μέρες γιορτής, διασκεδάστε, πιείτε λίγο παραπάνω, αλλά όταν το κάνετε αυτό, βρείτε κάποιον ξεμέθυστο να οδηγήσει. Γάλα στον οδηγό, ουίσκι στον συνοδηγό! Αυτό ας είναι το σύνθημά μας. Εμείς επιστρέφουμε με νέες αναρτήσεις στις 5 Ιανουαρίου - το είπαμε αυτό! Αλλά εντάξει, και μερικές έκτακτες αναρτήσεις, δε βλάπτουν! Χρόνια πολλά, χρόνια πολλά!...

Άρτον και Θεάματα!

Χρόνια πολλά, σε όλες και σε όλους!

Το "Άρτον και Θεάματα" σάς εύχεται Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένο το 2010! Χαρείτε τις γιορτινές μέρες κι ο Άη Βασίλης του πιο ωραίου μας παραμυθιού, να σάς χαρίσει φέτος, το δωράκι που ποθείτε.

Άρτον και Θεάματα!

Θα επιστρέψουμε στις 5 Ιανουαρίου, με νέες αναρτήσεις.

Στο PolitikiSatira πανηγυρίζουν από απόψε!

Καταγγέλουμε ότι στο ιστολόγιο Πολιτική Σάτιρα στη διεύθυνση http://politikisatira.blogspot.com/, βιάστηκαν να φέρουν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Και το πανηγυρίζουν από απόψε!

Μα τι τους έπιασε όλους πια; Γιορτίτιδα;

Αμάν!...

Άρτον και Θεάματα!

Αθέμιτος ανταγωνισμός ή η ηθική της ισχύος;

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Εάν και εφόσον η ισχύς είναι ηθική, τότε ασφαλώς ισχύει η ηθική της ισχύος. Αλλά, εδώ, δε βρισκόμαστε σε κάποιο ακαδημαϊκό αμφιθέατρο, προκειμένου να αναπτυχθεί με πυκνό τρόπο το θέμα, παρόλο που ο γράφων έχει τη σχετική ικανότητα , διότι εκτός από λογοτέχνης, έτυχε στα φοιτητικά του χρόνια και θεολογικής κατάρτισης. Αν και, ωστόσο, η θεολογική κατάρτιση του γράφοντα έχει παραχωρήσει πλέον τη θέση της σε μια διαφοροποιημένη οπτική – ως προς την αφετηρία και το ιδεολογικό υπόβαθρο – καθώς και σε μια διαμετρικά αντίθετη προσέγγιση των θεμελιωδών ερωτημάτων. Τα αναφέρουμε αυτά, προς αποφυγή τυχόν παρερμηνειών. Κι ας προχωρήσουμε στο ψητό.

Όπως είναι μάλλον γνωστό, ο ραδιοφωνικός σταθμός Real FM 97,8, διοργάνωσε έναν ακόμα διαγωνισμό μειοδοτικής προσφοράς, με έπαθλο ένα αυτοκίνητο αξίας κάπου 20.000 ευρώ. Εκείνος που θα προσφέρει τη μοναδική χαμηλότερη τιμή, θα κερδίσει το αυτοκίνητο. Ο εν λόγω διαγωνισμός έληξε πριν από δυόμισι περίπου ώρες κι ανακηρύχτηκε νικητής ένας συμπαθέστατος – όπως ακούστηκε στο τηλέφωνο – νοσηλευτής, ονόματι Δημήτρης τάδε. (Δεν συγκρατήσαμε το επώνυμο). Καταρχάς, να τον συγχαρούμε θερμά, για την επιτυχία του.

Μια μικρή λεπτομέρεια, μας έλκυσε το ενδιαφέρον. Τον ρώτησε αυθόρμητα ο αγαπητός και έγκριτος δημοσιογράφος κ. Νίκος Χατζηνικολάου, στην τηλεφωνική μεταξύ τους επικοινωνία, αμέσως μετά την αναγόρευσή του ως νικητή: «Πόσα SMS είχατε στείλει»; Κι ο κ. Δημήτρης απάντησε: «Περίπου δύο χιλιάδες SMS». Από αυτή την απάντηση, συμπεραίνουμε ότι ο νικητής, δεν αντιμετώπιζε ένδεια χρημάτων, για να αποστείλει τόσα πολλά SMS. Και πρόσθετα μάς γεννάται η εντύπωση ότι, αποτέλεσε γι’ αυτόν εμπορική πράξη μάλλον, παρά μια τυχερή νίκη. Σκεφτείτε το εξής απλό: Η αξία του αυτοκινήτου ανέρχεται, όπως είπαμε, σε είκοσι χιλιάδες. Με τα δυο χιλιάδες SMS, ο νικητής πλήρωσε τελικά πολύ λιγότερα χρήματα!

Εδώ βάζουμε τελεία. Αφού συγχαρούμε εκ νέου τον νικητή, ο οποίος επάξια – και το τονίζουμε αυτό – κέρδισε. Μπράβο του για το ρίσκο που πήρε, μπράβο του για την τόλμη, μπράβο του για όλα! Τελεία, όμως, εδώ και δεν επανερχόμαστε. Εξ αφορμής και μόνο, των παραπάνω, θα προχωρήσουμε τώρα σ’ έναν ιδιαίτερο προβληματισμό, έναν προβληματισμό εντελώς άσχετο με τους προαναφερθέντες, καθώς και με τον καλό ραδιοφωνικό σταθμό Real FM, του οποίου είμαστε τακτικότατοι ακροατές, από το ξεκίνημά του μάλιστα.

Πόσο, αλήθεια, είναι ηθικό (και συνεπώς θεμιτό) να συμμετέχει ένας φτωχός σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς; Ανάμεσα στους ηττημένους τέτοιων διαγωνισμών, σαφώς υπάρχουν και άνθρωποι που πλήρωσαν απ’ το υστέρημά τους, τα ούτως ειπείν ακριβά SMS. Και το πάλεψαν, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αγνοώντας ότι, ήταν εξαρχής χαμένοι από χέρι. Ότι όλα τα πεδία, όπου «σαν τυφλοί» πάσχιζαν ν’ ανακαλύψουν τη λεγόμενη «αδρανειακή τρύπα», ήταν προ πολλού επικαλυμμένα από πολλαπλά μηνύματα του ισχυρού εκείνου παίκτη, που σαν αντιαεροπορική συστοιχία, τετραγώνισε τον ορίζοντα της αριθμητικής κλίμακας, μη αφήνοντας δεκαδικό για δεκαδικό…

Ας το δούμε κι αλλιώς. Ο παίκτης του Τζόκερ ή του Λόττο, στις περιπτώσεις που υπάρχει μεγάλο τζακ-ποτ. Ο πλούσιος σταθμίζει τα πράγματα… «Αν ποντάρω όλους τους αριθμούς», συλλογίζεται, «θα πληρώσω μια περιουσία. Αλλά το διανεμόμενο ποσό είναι τέτοιο, ώστε τελικά θα έχω κέρδος»… Και ρισκάρει. Όλους μα όλους τους αριθμούς δεν επιτρέπεται να ποντάρει, παρόλα αυτά υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί, ώστε στην πράξη να ακυρώνεται αυτή η ασφαλιστική δικλείδα. Το μόνο ρίσκο του, είναι μήπως κι άλλοι σαν κι αυτόν, πράξουν το ίδιο. Ή, μήπως κάποιος φτωχότερος παίκτης, φανεί τόσο τυχερός που κερδίσει, και αναγκαστεί να μοιραστεί τα κέρδη του μαζί του!

Ο άνθρωπος έχει, από τις απαρχές της δημιουργίας του, τη ζωτική ανάγκη να ενταχτεί ενεργά και απόλυτα στην κοινωνία, όπως το άγριο ζώο αντίστοιχα στη σαβάνα. Οποιαδήποτε δυσλειτουργία στους εφαρμοσμένους μηχανισμούς ένταξης, των κοινωνιών, οδηγεί στην περιθωριοποίηση του ατόμου (φυλάκιση κ.λπ.), στην αποβολή του, έως και στο θάνατο. Γι’ αυτό το λόγο, πάντα πρέπει να γίνονται σεβαστοί οι ισχύοντες κανόνες. Ούτε κανείς έχει το δικαίωμα να παραπονιέται με ανασταλτικό για τη δραστηριότητά του ή τη δραστηριότητα της κοινωνίας τρόπο, ακόμη και όταν δέχεται ύπουλα χτυπήματα. Διότι η έννοια «ύπουλος» ενυπάρχει στη φύση κάθε βιολογικού όντος πάνω στη γη.

Στην άγρια βλάστηση του Αμαζονίου, ενδημούν πρωτόγονες φυλές που επιβιώνουν ανάμεσα σε μοχθηρά ερπετά και πεινασμένα θηρία. Για να το πετύχουν αυτό, ακολουθούν απίστευτα σκληρούς κοινωνικούς κανόνες. Με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, θα θεωρούσαμε απάνθρωπους πολλούς νόμους τους, κι αν ήταν βολετό, θα σπεύδαμε να σώσουμε πολλούς τιμωρημένους θανατοποινίτες. Καταδικάζοντας πρόσθετα τους δήμιους ως δολοφόνους! Ποιος όμως σοβαρός δικαστής, θα έπαιρνε όρκο ότι η δική μας νομοθεσία είναι ανώτερη, καλύτερη, πιο επαρκής απ’ την νομοθεσία εκείνων; Βλέπουμε λοιπόν πως, με τον παρόντα συλλογισμό, τίθεται το ζήτημα της εντοπιότητας. Κάθε τόπος έχει τις δικές του ζωτικές ανάγκες.

Εμείς, στις πολιτισμένες πόλεις μας, ζούμε μια τακτοποιημένη, όπως νομίζουμε, ζωή. Έχουμε εξαλείψει τους παραπάνω κινδύνους, αλλά μολέψαμε τη γη μας. Δε ζουν φίδια ή κροκόδειλοι ανάμεσά μας, αλλά αυξάνονται υπέρμετρα τα βλαβερά έντομα και οι ιοί, που η άγρια πανίδα πιθανόν θα εξαφάνιζε ή δε θα άφηνε να ακμάζουν. Χρησιμοποιούμε αλοιφές για δερματικές παθήσεις, ενώ οι άγριοι, κατά μυστήριο τρόπο, σπάνια πάσχουν από δερματικές παθήσεις! Στις τροπικές περιοχές, ως γνωστό, σπανίζει ο καρκίνος. Συνεπώς, το φυσικό περιβάλλον πέρα απ’ τις αδιαμφισβήτητες απειλές του, αποτελεί ταυτόχρονα μια άριστη ασπίδα προστασίας για τον άνθρωπο. Όταν ο τελευταίος είναι ενταγμένος άρρηκτα σ’ αυτό.

Το άγριο ζώο παραφυλάει στην πηγή, για το θήραμά του. Αν είναι ισχυρό, θα παραφυλάει για πολλές μέρες. Το θήραμα, είναι βέβαιο ότι θα έρθει, γιατί χρειάζεται να πιει νερό. Απλά, μπορεί να το καθυστερήσει για όσο το επιτρέπουν οι αντοχές του. Όμως τελικά θα έρθει. Το άγριο ζώο θα βρει την τροφή του, ανταμειβόμενο διότι τόσο υπομονετικά περίμενε… Στον αντίποδα, ο άνθρωπος καλύπτει όλον τον πιθανό χώρο που θα «χτυπήσουν» οι συμπαίκτες του. Δεν αφήνει κενά. Δικαιούται να το κάνει, καθόσον διαθέτει εκ των προτέρων ένα σημαντικό ποσό, το οποίο, θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Και κερδίζει! «Τα λεφτά πάνε στα λεφτά, Παναγιώτη», έλεγε κάποτε ένας αγαπητός εκλιπών φίλος στον γράφοντα. Κι αν τούτο δεν ακούγεται και τόσο ηθικό, εμείς τι να πούμε; Ότι είναι;

Μήπως οι κοινωνίες, εξελισσόμενες, θα κληθούν να προνοήσουν και περί τούτου, διαχωρίζοντας περισσότερο τον άνθρωπο από τα ζώα; Και αν ναι, είναι υγιές αυτό; Συνάδει με τη βιολογική μας φύση; Ή, μαζί με όλα τα άλλα όμοιά του, θα αποβεί στο απώτατο (;) μέλλον καταστρεπτικό για το είδος μας;

Πετρούλα - Κορίτσι παντός καιρού

Η γλυκιά Πετρούλα των αντρικών ονείρων, μάς τον είπε πάλι τον καιρό. Βέβαια, πολλά-πολλά δεν τα καταλάβαμε, αλλά απ' ό,τι λέει το κορίτσι, καλός σε γενικές γραμμές θα είναι ο καιρός. Μπορούμε, δηλαδή, να βγούμε άνετα στα μαγαζιά, να ψωνίσουμε κι εμείς αυτά τα όμορφα συνολάκια που φοράει, να ντύσουμε τη δικιά μας έτσι, κι άμα τής μοιάσει, εμάς να μας φτύσετε!... Χε, χε, εντάξει, η δικιά μας έχει άλλες χάρες! Μπρρρ... Τέλος πάντων, μην τα παίρνετε όλα τοις μετρητοίς. Χριστούγεννα είναι, κανονίστε να μην είστε μόνοι. Οκέυ;

Άρτον και Θεάματα!

Αμάν και πότε - Μελίνα Τανάγρη

Αμάν και πότε θα βάλετε επιτέλους καινούργια ανάρτηση; Αυτό μοιάζει να μάς ρωτά η Μελίνα Τανάγρη, αλλά εμείς κωφεύουμε (σαν τον Σουφλιά). Γράφουμε ένα μυθιστόρημα, όπως έκανε κι η Πηνελόπη για να μην παντρευτεί μνηστήρα! Πολύ κουβάρι το μαλλί!

Άρτον και Θεάματα!

Βερνίκι και νέφτι

Με βερνίκι και με νέφτι,
βάψανε τη γη
και χιόνι άρχισε να πέφτει,
χιόνι σαντιγύ.

Κοπανήσαν τον αγέρα,
με σωρό σφυριά,
να γιομίσουνε τη μέρα,
τρύπες για τυριά.

Ένα σύννεφο φουσκώσαν,
μ’ άσπρο φυσερό,
λαχανιάσανε κι ιδρώσαν,
μες στον κρύο καιρό.

Ήταν όλοι τους γιγάντοι,
μια δωδεκαριά,
ξάπλωσαν στον ήλιο αγνάντι,
κάτ’ απ’ τη μουριά.

Φτιάξαν τον καφέ τους, σ’ ένα
κιούπι κρητικό,
φάγαν μια σοκολατένια
τούρτα, για γλυκό.

Δεν εγύρεψαν καμιάνε
δίκια πληρωμή,
σηκωθήκανε και πάνε,
«δόξη και τιμή».

Ήμουνα στο μαγαζί μου
και χαιρόμουνα,
πως αλλάξανε τη ζωή μου,
συλλογιόμουνα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Επιτέλους, η Uma χώρισε

Η Uma Thurman χώρισε επιτέλους, αυτόν τον αρπάντ-μπουσόν άντρα που είχε αρραβωνιαστεί στις αρχές του φετινού καλοκαιριού. Πάλι μόνη είναι, πάλι εξίσου ποθητή. Περιμένουμε τώρα να δούμε ποιον επόμενο Bill απομένει να καρατομήσει με τα σπαθιά και τα μαχαίρια της. (Η νέα ταινία της εκρηκτικής πρωταγωνίστριας, βρίσκεται ήδη στο στάδιο της δημιουργίας). Κρίμα που ο αυθεντικός Bill - ο Καραντάιν - την έκανε την μ... του, άντε μην πούμε!

Άρτον και Θεάματα!

Οι ομορφιές του δρόμου

Δεν πρέπει να κλείνεστε στο σπίτι. Βγείτε έξω και χαρείτε. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε σημείο, υπάρχει και μια ομορφιά. Αρκεί να έχετε τη διορατικότητα να την ξεχωρίσετε. Ξέρετε πόσες μικροχαρές χάνουμε; Τρέχουμε αγχωμένοι εδώ κι εκεί, δίχως να στεκόμαστε ούτε λίγο σ' αυτές. Και δίκαια, τελικά, μας προσπερνάνε...

Άρτον και Θεάματα!

Από άμβωνος

Από άμβωνος μιλώ,
σαν κόκορας λαλώ,
τον λόγο μου κηρύττω στους πιστούς μου.
Ταβάνι μου καλό,
θερμοπαρακαλώ,
μην πέσεις και διακόψεις τους ειρμούς μου.

Κρατς Άουτς (Γερμανός νέος συνεργάτης μας)

Μια άλλη άγια νύχτα...

Η Πετρούλα Κωστίδου στο χώρο του μόντελινγκ

Ποιος είπε ότι "λόγω καιρού" η Πετρούλα Κωστίδου εγκατέλειψε το χώρο του μόντελινγκ; Λάθος! Ιδού μια σειρά από διαφάνειες όπου η λατρεμένη του εγχώριου αντρικού πληθυσμού, λανσάρει εσώρουχα.

Άρτον και Θεάματα! (Και πάλι κοντά σας)

Δεν σας φωτογραφίζουμε, όχι

Επειδή κατηγορηθήκαμε ότι όσοι μας επισκέπτεστε φακελώνεστε - δηλαδή, με άλλα λόγια, ότι σας φωτογραφίζουμε κανονικά, θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι εμείς δεν κάνουμε κάτι τέτοιο! Ούτε καν πέρασε απ' το μυαλό μας... Αισθανθείτε ήρεμοι, λοιπόν. Ξηγηθήκαμε;

Άρτον και Θεάματα!

Η Rihanna θέλει πιο πολλά!

Το δήλωσε η συμπαθέστατη τραγουδίστρια (στα χνάρια της Μαντόνα), σε συναυλία που έδωσε προχτές σε κρουαζιερόπλοιο: "Είμαι ανικανοποίητη στον έρωτα! Θέλω πιο πολλά"!...

Κι εμείς, Ριχανάρα μας!

Άρτον και Θεάματα!

Να κάνετε το εμβόλιο!

Να κάνετε το εμβόλιο,
σάς εύχομαι ολοψύχως,
γιατί άμα δεν το κάνετε,
μες στο βαρύ το ψύχος,
μπορεί τρανά φτερνίσματα,
κρυάδες ως τα μπούνια,
στην κλίνη να σας ρίξουνε,
με γρίπη για γουρούνια!

Έτσι και την πατήσετε
και δεν έχετε ρίξει
δόση γερή από τον ιό,
στο σώμα σας να πήξει,
τη βάψατε, μωράκια μου,
την κάνατε λαχείο,
είτε στην Κρήτη μένετε,
είτε στην νήσο Χίο!

Έρχονται τα Χριστούγεννα
και στων καταστημάτων
τα φωτεινά παράθυρα,
το θαύμα των θαυμάτων,
μες στον πολύ συνωστισμό,
παραφυλάει η γρίπη,
να κάνετε το εμβόλιο,
αλλιώς, ουράνιοι κήποι!

Άρτον και Θεάματα!

Noa - La vita è bella

Νέα γρίπη - Ένα βήμα πριν τον πανικό

Η ανθρωπότητα, μόλις ένα βήμα πριν τον πανικό.

(Στη φωτογραφία άνω, η κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, μετά τη μετάλλαξή της, εξαιτίας του εμβολιασμού εναντίον της νέας γρίπης).

Για την νέα γρίπη ο λόγος. Κι ο αντίλογος επίσης. Εμείς έχουμε τον αντίλογο. Που λέει ότι, εντάξει, αρρώστια είναι, θα την περάσουμε κι αυτή! Που λέει ακόμα ότι, την πρώτη φορά, δε θα μας βλάψει! Τι θα γίνει, όμως, του χρόνου; Του αντίχρονου, τι; Και πόσες φορές θα τη γλιτώσουμε εντέλει;

Η ανθρωπότητα ησυχάζει… Σαν το καζάνι, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το βρασμό. Αργότερα, θα εκτοξεύσει το καπάκι του. Που ευχόμαστε όχι! Να μην το εκτοξεύσει ευχόμαστε. Αρκούν οι ευχές; Οι προσευχές; Τα ξόρκια και τα φυλαχτά; Αν άρκεσαν ποτέ, ίσως ν’ αρκούν. Και μάλλον άρκεσαν…

Πόσες φορές, στο παρελθόν, δεν περάσαμε (ως ανθρωπότητα) τύφους, λοιμούς, λέπρα, φυματίωση κι αναρίθμητα άλλα που δεν τ’ αντέχει το κείμενο. Αφάνισαν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του πληθυσμού εκείνα τα αποτρόπαια κι ανίατα στον καιρό τους «εργαλεία του χάροντα». Επίσης, το 1920 συνέβη θαρρώ και μια άλλη πανδημία γρίπης.

Την ξεπεράσαμε… Όλα τα ξεπεράσαμε. Μπορεί λίγο-λίγο να μεταλλασσόμαστε – ποιος ξέρει; – σαν τις κατσαρίδες κι εμείς, γινόμαστε περισσότερο ανθεκτικοί. Μέχρι να βγάλουμε κέρατα απ’ τα εμβόλια ή μέχρι να βγάλουμε φτερά, ανάλογα με τα πιστεύω καθενός. Στο τραγουδάκι του Νικολόπουλου, «βγάζουμε φτερά». Μπρρρ, ποιητικά κρινόμενο, μπρρρ!...

Κι αν πράγματι, αυτό το νέο εμβόλιο είναι επικίνδυνο; Αν όσοι εμβολιάζονται σήμερα, σε ένα χρόνο αναπτύξουν κάποια παράξενη τριχοφυΐα; Αν αλλοιωθεί η φωνή τους; Αν π.χ. η Ξενογιαννακοπούλου, που έσπευσε να εμβολιαστεί από τους πρώτους, αλλάξει φύλο; Και γίνει επιθετική; Τη βάψαμε, μάγκες!

Είμαστε, λοιπόν, της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να περιμένουμε την νέα γρίπη να έρθει αυτή σε μας, παρά να πάμε εμείς πάνω της και μάλιστα με τα μούτρα! Ας έρθει, ας μπει στο σπιτικό μας, ας την περάσουμε – αν και μερικοί δε θα την περάσουμε αλλά θα την ενταφιάσουμε μαζί με τα σώματά μας – και βλέπουμε στη συνέχεια.

Θα επιβιώσουμε την πρώτη φορά. Μπορεί να επιβιώσουμε και τη δεύτερη. Την τρίτη, θα μας στείλει! Ανάλογα πάλι με τα πιστεύω μας, είτε θα μας στείλει στον Άγιο Πέτρο, είτε στη Θεά των Λουλουδιών, είτε θα γίνουμε βουδιστικές μετεμψυχώσεις (εγώ θα γίνω πεταλούδα γιατί είμαι αρχοντικών κιλών και έχω απωθημένα).

Μόλις το συνειδητοποιήσουμε ότι κάπως έτσι λειτουργεί, εκεί να δείτε πανικός! Η πλήρης αποδιοργάνωση. Θα ωχριούν μπροστά στα γεγονότα, όλες οι ταινίες του Αρμαγεδώνα. Ακόμα και το θρυλικό «Η επόμενη μέρα», δε θα προλάβει να υλοποιηθεί στην πράξη. Φυσικά, όλα εξαρτώνται απ’ τις καλές προθέσεις του Αχμαντινεντάντ.

Θα πάθει την νέα γρίπη ο Αχμαντινεντάντ και θα θέσει σε εφαρμογή το ρητό: «Ο μετά των πολλών θάνατος, ουκ έστιν θάνατος». Πηγαίνοντας μια βόλτα μέχρι το πυρηνικό εργοστάσιο της χώρας του, θα τα κάνει όλα μπουρλότο! Και την επαύριο, όχι του πλανήτη αφού δε θα υπάρχει πλανήτης, αλλά του σύμπαντος, οι εξωγήινοι φίλοι μας θα κουνάνε τις κεραίες τους, λέγοντας: «Αιωνία τους η μνήμη».

Και θα ζω μόνο εγώ… «Η επόμενη μέρα». Θα ζεις κι εσύ, αν είσαι όμορφη και ξανθιά. Θα ζήσουμε εκπληκτικά, σού το λέω!... Δεν πά’ να πάνε οι άλλοι – στο καλό!... Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, μόνοι πάνω στη γη, θα την περνάμε φίνα!

Αλήθεια, είναι τόσο νωρίς για να χαθούμε… Κι η γη για να πεθάνει τόσο νέα… Απ’ την άλλη, μπορεί μόνο εγώ να πεθάνω. (Άντε και λίγοι ακόμα, σύμφωνα με τις στατιστικές). Και να μείνετε εσείς όλοι πάνω στη γη, χαραμοφάηδες! Πάνω στη γη μου. Θα κατασπαράξετε την περιουσία μου, θα μού φτιάχνετε και σπερνά… Ωστόσο, το συμπέρασμα είναι ένα:

Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή εφησυχάζει. Σε λίγο καιρό θα πανικοβληθεί πραγματικά. Η νέα γρίπη δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Ήρθε κι εγκαταστάθηκε πια. Είναι η προίκα μας. Αντικαθιστά τους πάγους που λιώνουν και τα δάση που καταπίνουμε. Τα μικρόβιά της, κάποτε, θ’ αποκτήσουν αυτοσυνειδησία. Όταν εμείς…

…Όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ. Θα μιλάνε για «γίγαντες» προγόνους τους. Και θ’ αγνοούν πως τους φάγανε…

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Το παρόν άρθρο είναι γραμμένο με ιδιαίτερα ελαφρύ τρόπο, προκειμένου να μην πανικοβάλει και να απευθύνεται άνετα σε όλες τις ηλικίες. Εντός της ημέρας, θα δημοσιεύσουμε ένα καινούργιο άρθρο, στον ιστότοπό μας God Fairy Tales!, το οποίο, και πρέπει, και θα χτυπά πιο δυνατά τη γροθιά του... Α.& Θ.

Εξωγήινοι ή πείραμα του κράτους;

Άραγε πρόκειται για εξωγήινους ή για κάποιο πείραμα του κράτους; Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες πριν από αρκετό καιρό - ήταν ακόμα καλοκαίρι - αλλά το σκεφτήκαμε πολύ πριν κάνουμε αυτή την ανάρτηση...

Τι άραγε είναι αυτό;

Έκανε θόρυβο σαν ένα συνηθισμένο αεροπλάνο. Μήπως είναι αεροπλάνο; Το άλλο που φεύγει ψηλά πετούσε εμφανώς πιο γρήγορα, αλλά μη φανταστείτε τίποτα υπερβολικό. Χάθηκαν και τα δυο αργά-αργά και δέκα λεπτά αργότερα δε φαινόταν τίποτα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε τυχαία από ένα ανιψάκι μου που έπαιζε με το κινητό μου.

Αιφνιδιάστηκα...

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Προσθέτω μερικές λεπτομέρειες - αν μπορεί να έχουν κάποια αξία. Εγώ βρισκόμουν μέσα στο σπίτι (όχι αυτό που βλέπουμε στην εικόνα, αυτό είναι το απέναντι σπίτι από εμάς) και όταν άνοιξα την πόρτα και βγήκα στη βεράντα, το πιο χαμηλά απ' τα δύο αντικείμενα είχε ήδη στρίψει και ακολουθούσε το άλλο. Υψωνόταν με σταθερή ταχύτητα, ενώ το άλλο χανόταν όλο και πιο πολύ. Το ανιψάκι είχε ήδη τραβήξει τη φωτογραφία και τώρα μού έλεγε: "Είναι πυροσβεστικά, θείε"! Όταν πήρα το κινητό για να φωτογραφίσω το δεύτερο που έφευγε - το πιο μακρινό δε φαινόταν παρά μόνο με πολλή προσπάθεια - στη φωτογραφία δεν μπορούσε πια να αποτυπωθεί τίποτα. Τα κινητά δεν έχουν καλή ποιότητα, ούτε τηλεφακό. Α.& Θ.

Σ' ακολουθώ

Σ’ ακολουθώ σε θάλασσα φαρδιά,
με μια μπουρού τ’ όνομά σου ηχώ,
σ’ ακολουθώ σε κόκκινη αμμουδιά,
με σάλπιγγες απ’ την Ιεριχώ.

Εσύ γοργόνα, ζεις μες στα νερά,
εσύ νεράιδα, ζεις στον ουρανό,
θεά της γης, του σύμπαντος κυρά,
κοινή θνητή για να σε προσκυνώ.

Ακροβατώ σε σπάγκους και σκοινιά,
σε σύννεφα από πούπουλο πατώ
και στον γκρεμό πέφτω μ’ απονιά,
για να με δεις, ωραία που πετώ.

Αίμα ζεστό, στον έρωτα μπογιά,
οσμή από ιδρώτα σε κούφιο βυθό,
ως πού θα πας, πού θα πούμε «γεια»
κι ως πού, χωρίς εσένα, θα χαθώ;

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Νέο Διαστημόπλοιο, από την Virgin

Περισσότερο παρά ποτέ, τώρα που ανακαλύφτηκε νερό στον νότιο πόλο της Σελήνης, είναι επιβεβλημένο να δημιουργήσουμε τάχιστα μια νέα γενιά διαστημοπλοίων. Κάτι που ήδη σχεδιάζει η αμερικανική Virgin Aeronautics, ενώ η γαλλοβρετανική προσπάθεια του HO.T.O.L (Horizontal Take-Off and Landing) μοιάζει να έχει εγκαταλειφτεί λόγω έλλειψης κονδυλίων. Ποιος ξέρει; Μπορεί το αντίπαλο δέος για τους Αμερικανούς να προέλθει από την Ενωμένη Ευρώπη και σύντομα μάλιστα.

Σημειώνουμε πως, η ύπαρξη νερού στη Σελήνη, ευνοεί τη δημιουργία μόνιμα επανδρωμένης Σεληνοβάσης και, μοιραία, τα σχέδια για τον δρομολογημένο μεγάλο τροχιακό διαστημικό σταθμό σε συνεργασία Αμερικής και Ρωσίας, πηγαίνουν πίσω.

Άρτον και Θεάματα!

Βρέθηκε νερό στο φεγγάρι!

Κρύο νερό στο φεγγάρι! Μεγάλη ανακάλυψη! Ο αστροναύτης που πήγε εκεί και το είδε, τρελάθηκε! Αποτυπώνεται στην εικόνα, η απόλυτα δικαιολογημένη του αντίδραση. Τώρα, λέει, δεν επιστρέφει στη Γη. Αρνείται να υπακούσει στις διαταγές του κέντρου ελέγχου της N.A.S.A. Θέλει να μείνει για πάντα στο φεγγάρι και να ασχοληθεί με τη γεωργία. Προσθέτει ότι προτιμά τη γεωργία στο φεγγάρι, παρά τη Γεωργία τη γυναίκα του, πίσω στη Γη.

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Από το παραπάνω, εμείς κρατάμε βέβαια ότι βρέθηκε νερό στο φεγγάρι! Οκέυ; Α.& Θ.

Γιάελ Ναΐμ και New Soul

Άννα Φρανκ

Μόλις αυτή τη στιγμή, τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου που ανέλπιστα μού δάνεισε ένας καλός μου φίλος, λογοτέχνης. Πρόκειται για "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ". Λοιπόν, εγώ ο θαυμαστής του Έρνεστ Χεμινγουέι, του Πάουλο Κοέλιο και του Στίβεν Κινγκ, έκλαψα γοερά, με σπαραγμό ψυχής και σίγουρα απέκτησα μερικές καινούργιες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου... Ένα έργο, που με βουρκωμένα μάτια συνιστώ σε όλες και σε όλους...

Είναι στιγμές που δε βρίσκεις λόγια.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Από το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ"

Το ποίημα που δώρισε στην Άννα Φρανκ ο πατέρας της, στις 13.5.1943, με την ευκαιρία των 13ων γενεθλίων της... Απόδοση στα ελληνικά: Παναγιώτης Θ. Τουμάσης.

Απ’ όλους μας, η πιο μικρή είσαι συ
κι όμως, για δες, δεν είσαι πια παιδάκι.
Κατάντησε η ζωούλα σου σκληρή,
γιατί πάσα ένας, κάθε λίγο και λιγάκι,
να γίνει δάσκαλός σου, προσπαθεί.
«Εμάς ν’ ακούς· τα ξέρουμε όλα εμείς»,
«εμάς να ’χεις παράδειγμα κι όχι άλλον»,
«έχουμε δίκιο πάντα, ό,τι κι αν πεις».
Τα λάθη ωστόσο τούτα, των μεγάλων,
είναι μικρά κι ασήμαντα πολύ,
ενώ έχει αξία κάθε τους συμβουλή.
Γι’ αυτό κι εγώ, μια χάρη σού ζητώ,
να δείχνεις καλοσύνη στους γονείς σου,
αυτοί πονούν και χαίρονται μαζί σου.
Τις επιπλήξεις, πάρ’ τες σαν πικρό
χαπάκι που το πίνεις μια και κάτω.
Κι άμα τυχόν κανένας σε θυμώνει,
το διάβασμα, παρηγοριά σου μόνη.
Πάντοτε με ύφος πρόσχαρο, κεφάτο,
καινούργιον αέρα φέρνεις εδώ να
κι όλο σου το παραπονάκι, νάτο:
«Τι θα φορέσω σήμερα, μαμά;»,
«τα ρούχα μου γινήκανε κουρέλια»
«και τα παπούτσια, δε μού κάνουν πια».
«Ω, πώς θ’ αντέξω τόση συμφορά;».

Όττο (Πιμ) Φρανκ

Φως του φεγγαριού

Ντόρα - Αντώνης, σημειώσατε άσο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Σαν ήμουνα κι εγώ μικρό παιδί», αναφέρει ένα χιουμοριστικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν – κι έτσι, μ’ αυτή τη φράση, θα ξεκινήσω το άρθρο μου, σήμερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρό παιδί, είχα την τάση να κάνω πολλά αστεία. Και να μιλώ συχνά, «εκεί που δε με σπέρνανε». «Αμετροέπεια» είναι η σωστή λέξη για τη δεύτερη παιδική μου ιδιότητα· ενώ για την πρώτη, «σαχλαμπούρδα»! (Μην την ψάχνετε στο λεξικό· δεν υπάρχει).

Πριν από λίγο καιρό, έχοντας φτάσει πλέον αισίως τα σαράντα και εφτά χρόνια μου, σε μια βάφτιση – παρότι αποφεύγω τις εκκλησίες των χριστιανών, πήγα – συνάντησα έναν θείο μου, τον οποίο από παιδί είχα να δω. «Τι κάνεις, Τάκη μου;» με ρώτησε. (Τάκη με φωνάζανε). «Καλά είμαι θείε μου», απάντησα. Κι αργότερα, εκεί που αστειευόμουν σ’ ένα πηγαδάκι με συγγενείς, δίχως να έχει ακούσει καν τι λέγαμε, πλησίασε κοντά και είπε: «Ε, ο Τάκης θα την πει τη σαχλαμάρα του· δεν μπορεί»!...

Δύσκολο, δύσκολο ν’ αποσείσεις την «ουρά», άμα σού την κολλήσουνε!

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι «αποστάτης». Τελεία και παύλα. Ο κακομοίρης ο γιος του κυρ-Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ο συμπαθέστατος Μιλτιάδης, επίσης σέρνει ουρά – για τη σημαία. Εντάξει, κάποτε σφάλανε. Μα πάνε χρόνια… Αμ, η Ντόρα; «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα». Και καλά να πούμε «παιδεύουσιν» με την έννοια του «εκπαιδεύουσιν». Τότε, «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» και θα σήμαινε πως γίνονται καλύτερα τα παιδιά απ’ τους γονείς τους. Έλα όμως που το «παιδεύουσιν» σημαίνει με τη σύγχρονη έννοια παιδεύουσιν; Κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γνωστό τοις πάσι, δεν ήταν άγιος.

Όθεν κι ο Θεός (με την έννοια της ακατάληπτης δύναμης που διέπει τον κόσμο), τον αφήνει να ζει, ώστε κάποια επιτέλους στιγμή να μεταμεληθεί και να κλάψει. Μάς δώρισε καινούργιον εχθρό, εκεί που δεν είχαμε. Οι Ματσεντόνες (Σκοπιανοί), θα μπορούσαν απ’ την αρχή να είχαν τακτοποιηθεί και προς δικό τους, αλλά και προς δικό μας συμφέρον. Και να είμαστε αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες. Υποτίμησε, υπερεκτίμησε, αγνόησε, το έμπλεξε με κάθε λογής μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ώσπου, για ιδέστε η κατάληξη: Ένας μεγαλοπρεπής, εντελώς ανόητος, αστήρικτος και τα λοιπά, ογκόλιθος…

Δεν καταπίνεται!

Θα μού πείτε: Τα παιδιά τι φταίνε; Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα μοιάσει του θείου του, του Γιώργου Σαμαρά, που έκανε τα μύρια όσα ρουσφέτια για να εκλέγεται. Μήτε θα επαναλάβει τα παλιά του λάθη κι ορμέμφυτα. Έχει όλα τα εχέγγυα, τις καλές προοπτικές να φέρει νέον αέρα. Η Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, επίσης! Αν και, ειδικά αυτή, έχει να παλέψει με την πατροπαράδοτη δημαγωγία. Μέσα στο σπίτι της βρίσκεται. Και δεν είναι πια καιρός για δημαγωγούς στη χώρα μας. Ο λαός ωρίμασε θαυμαστά! Έχει ώτα κι ακούει. Μήτε παρασύρεται από άνετες συμπεριφορές, εκλαμπρότατες συνεντεύξεις, debates και μεγαλοστομίες. Ακούει τον Άνθρωπο.

Είναι, λοιπόν, χρήσιμο, η Ντόρα να ωριμάσει περισσότερο. Διότι θα εκλεγεί… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα εκλεγεί, και μάλιστα με όποια διαδικασία. Ο Αντώνης θα περιμένει. Κι αν αντέξει, θα γίνει – θυμηθήτε με – στο μέλλον το σωσίβιο, η σωτήρια λέμβος των γαλάζιων-μπλε ναυαγών… Τώρα είναι νωρίς γι’ αυτόν, πολύ νωρίς ακόμα. Η Ντόρα παρουσιάζεται πιο ώριμη. Το Υπουργείο των Εξωτερικών, τής έδωσε πράγματα που δε φανταζόταν. Έκανε καλό έργο εκεί… Και μέσα της, μα και για τη χώρα. Θα διορθώσει κάποτε άραγε και το λάθος του μπαμπά της; Θα βρει μια λύση που να σέβεται την οντότητα των Σκοπιανών συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα να προωθεί άριστα τις εθνικές μας θέσεις και να αποκαθιστά την πραγματική ιστορική αλήθεια;

Πλέον, όχι ως Υπουργός Εξωτερικών. Ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Του σημαντικού τούτου θεσμού της Δημοκρατίας δυτικού-προεδρευομένου τύπου που έχουμε. Αλλά έστω κι ανάπηρη η εν λόγω Δημοκρατία, είναι Δημοκρατία! Κι οφείλουμε να την τηρούμε ως κόρη οφθαλμού (έως της ειρηνικής εφαρμογής του καλύτερου - που υπάρχει και με την εξέλιξη της τεχνολογίας βελτιώνεται περαιτέρω κι αναμένει την ώρα του). Αλλιώς, homo hominis lupus για την ταλαιπωρημένη ελληνική πραγματικότητα…

Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται θύμα της πάλαι ποτέ παρορμητικής στάσης του… Ο δε τρίτος των υποψηφίων, ο νομάρχης Ψωμιάδης, αποτελεί πιστό αντίγραφο των ψηφοφόρων του. Η κοινωνία μας καθρεφτίζεται στους εκλεγμένους της, όπως οι ωκεανοί στον ουρανό μας.

Μια πικρία

Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στ' ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτω μου χρόνω κοντά στ' ακρογιάλι,

στενάζεις, καρδιά μου το ίδιο αναστένασμα:
Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είν' η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη:
μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μες στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποιά τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποιά ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ' ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτω μας χρόνω κοντά στ' ακρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς

Αρμίδα

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμνη

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το 'χουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά,
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
-που να ξοδεύτηκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες

Η πλωριά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδειά
του Κολόμπου οι πέντε κολασμένοι

Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

Νίκος Καββαδίας

Ο Κόλιας, κάπως έτσι θα το είχε φανταστεί - μην αμφιβάλλετε. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε στην Ελλάδα. Καλημέρα σας και πάλι!

Π.Θ.Τ.

Καλημέρα!

Δεν υπάρχει επιστροφή

Δεν υπάρχει επιστροφή… Το τρένο τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Μέσα στο έρημο βαγόνι, ακούς το τέμπο του που επιταχύνει. Κι αλλάζει του ήχου η χροιά. «Ποιον νοιάζει;», αναρωτιέσαι. Ύστερα, είσαι ένα κομμάτι της μηχανής. Ένα οδοντωτό εξάρτημα, φαγωμένο. Και, σάμπως δεν ήσουν φτιάξη γερή, από σίδερο; Όμως, να που τα κατάφεραν… Σού ξερίζωσαν τα δόντια. Ένα-ένα…

Δεν υπάρχει και πηγαιμός… Τυχαία το πήρες το τρένο. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Καμώθηκες βέβαια ότι κάπου πηγαίνεις. Δεν θα καταδεχόσουν να σε λυπούνται. Ή να σε περάσουν για τρελό. Τους τρελούς τους γνώρισες. Ο κίνδυνος δεν είναι μεγάλος – το ξέρεις. Θα σε ντύνουν, θα σε πλένουν, θα σε ταΐζουν. Οι τρελοί τα έχουν τετρακόσια. Αλίμονο απ’ τους γνωστικούς σαν εσένα…

Τελικά – χα, «τελικά» – δεν υπάρχει ούτε μέση. Ταξίδι, δηλαδή… Πήδηξες ήδη απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Ανεμίζουν τα πέπλα σου. Μα, τι είσαι ντυμένος; Νυφούλα; Εσύ, ένας άντρας; Να πούνε οι νεκροθάφτες πως αρνήθηκες το φύλο σου; Το πρόδωσες; Αυτό επιδιώκεις; Να γίνεις η νυφούλα των στίχων σου; Κλαις, ε; Μάγκα μου, είναι αργά πια για δάκρυα. Την έκανες τώρα. Άντε γεια…

Άρτον και Θεάματα!

Δύο τριαντάφυλλα μαζί

Το τραγούδι του Ο.Π.Α.Π. (και ένα ανέκδοτο)

Το ανέκδοτο τώρα:

- Τι είναι πράσινο, ζει στους βάλτους και παίζει ΠΡΟ-ΠΟ;
- Ο Προπόδειλος!...

Άρτον και Θεάματα! (Who else?)

Ινδική ιστορία

Λυκάνθρωποι

Λύκοι μ’ ανθρώπων όψη, μας κοιτάζουν,
ω, πώς τα μάτια τους γυαλίζουν, δες τους!
Κρύβονται στα φυλλώματα κι οι σκιές τους,
στο φεγγαρόφωτο, λιγνές που μοιάζουν!

Έτσι και ’ρθείς μ’ αυτούς φάτσα με φάτσα
κι είναι το φως πολύ, δεν κινδυνεύεις.
Όμως την νύχτα, γρήγορα ν’ ανέβεις
κάπου ψηλά… Και γύμνωσε τα μπράτσα!

Πάντα διαλέγουν ερημιές και σκότη
και πίσω σου, βαδίζουνε ή μαζί σου!
Άμα τους καταλάβεις, προσποιήσου
και, παρακάτω, σκάσ’ το, με την πρώτη!

Αλίμονο, στα νύχια τους, ποιον βάζουν
ποιος, από χρεία, δεν τους προσπεράσει!
Λυκάνθρωποι, που για αίμα έχουν διψάσει
και μοιάζουνε με μας. Πόσο μάς μοιάζουν!

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Το Ares 1 συνάντησε εξωγήινους! (Αποκλειστικό)

Αποκλειστικό!!!

Το Ares 1 συνάντησε εξωγήινο σκάφος, σε τροχιά στον πλανήτη μας! Το σκάφος αποτυπώθηκε πολύ καθαρά στις πρώτες αυτόματες φωτογραφίες που εστάλησαν στο επιχειρησιακό κέντρο της N.A.S.A. Έχει το σχήμα δίσκου και στην κορυφή πυργίσκο, όπου ένας εξωγήινος μισός μέσα και μισός έξω κοιτάζει δεξιά κι αριστερά, δίχως να φορά κάποιο ορατό τουλάχιστον σκάφανδρο! Εκπληκτική τεχνολογία θα έχουν φαίνεται! Αναμένονται ανακοινώσεις από τον κ. Πλανητάρχη.

Άρτον και Θεάματα!

Εκτοξεύτηκε το Ares 1

Το διαστημόπλοιο Άρης (η ρουκέτα Ares, που έλκει τ' όνομά της από το θεό Άρη της ελληνικής μυθολογίας, και ο ενσωματωμένος θαλαμίσκος Orion) εκτοξεύτηκε πριν από λίγα δευτερόλεπτα με επιτυχία. Οι φωτογραφίες είναι από τη ζωντανή μετάδοση της N.A.S.A. TV.

Άρτον και Θεάματα!

Φούστα στον άνεμο

Στη βιτρίνα μεγάλου καταστήματος στο Avenue Αμαρουσίου, συναντήσαμε τη δεσποινίδα Κούκλα, με τη φουστίτσα της να την ανυψώνει ο (τεχνητός) άνεμος! Η ίδια η δεσποινίς Κούκλα, στεκόταν δυστυχώς ακίνητη, σαν άψυχη κούκλα που είναι. Ποζάροντας ασταμάτητα για χατίρι όλων εμάς των περαστικών. Όμως, ο άνεμος που διαπερνούσε την πλαστική σάρκα της μόλις σταθήκαμε μπροστά της, βοήθησε στην ψευδαίσθηση ότι είναι ζωντανή. Κι ότι είναι σέξυ κι έχει κι αυτή συναισθήματα. Μελαγχολικό για ορισμένους ίσως...

Άρτον και Θεάματα!

Η 27η Οκτωβρίου και η 16η Νοέμβρη

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Παραμονές της εθνικής μας γιορτής, γάζωσαν το αστυνομικό τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Κελάηδησαν τα καλάσνικοφ σημαδεύοντας – και τραυματίζοντας με σφαίρες – νέα παιδιά. Είναι αλήθεια πως η εκπαίδευση των αστυνομικών μας είναι σκληρή. Όχι όμως σκληρή ως προς την αυτοπροστασία. Σκληρή ως προς τους τρόπους και τη συμπεριφορά τους απέναντι στον πολίτη.

Αλλά να τους σκοτώσουμε κιόλας; Αυτό παραπάει...

Την 27η Οκτωβρίου, η “16η Νοέμβρη” ή όπως αλλιώς ονομάζεται το εν λόγω παρακλάδι της 17ης Νοέμβρη, χτύπησε στο ψαχνό. Η “Σέκτα Επαναστατών” – τίτλος, για ιδέστε! Σίγουρα, τα μέλη της, θα θεωρούν τους εαυτούς τους, επαναστάτες. Και με τη “μεταβατική ιδιότητα” των μαθηματικών, ο επαναστάτης επαναστατεί εναντίον της σκλαβιάς του. Της όποιας σκλαβιάς του.

Ατυχώς, έχουν κάθε καλό επιχείρημα να θεωρούν ότι είμαστε σκλαβωμένοι. Πρώτα-πρώτα, το πολίτευμά μας. Αυτή η ανάπηρη δημοκρατία, που μάς την επιβάλανε οι ...άλλοι. Και που καθόλου ευελιξία κινήσεων και γρήγορων αντιδράσεων δεν παρέχει στους κρατούντες. Μα – θα πείτε – ασφαλιστική δικλείδα είναι, για την προστασία μας! Να μην αυθαιρετούν οι κρατούντες.

Αλλά, γιατί στις Ηνωμένες Πολιτείες, και για να μην πάμε τόσο μακριά – γιατί στη Γαλλία οι κυβερνήσεις δρουν πολύ πιο αποτελεσματικά; Μήπως η προεδρική δημοκρατία είναι ένα προνόμοιο που πρέπει να στο επιτρέψουν οι πιο ισχυροί από σένα, για να το 'χεις; Και, εν πάση περιπτώσει, και με προεδρευομένη δημοκρατία, οι “επαναστάτες” επαναστατούν.

Ύστερα – εκτός δηλαδή απ' το πολίτευμα – είμαστε σκλαβωμένοι και εν ειρήνη. Είμαστε οικονομικά υποτελείς των Ευρωπαίων και η Ευρωπαϊκή Ένωση, τούτη η αληθινά μεγάλη Ιδέα, τείνει στην πράξη να μεταβληθεί σε δυνάστης. Διαλέγει τι προϊόντα θα παράξουμε (τα υπόλοιπα στη χωματερή) κι όταν δε “βγαίνουμε”, τοποθετεί ξένους επιτηρητές για να μας ελέγχουν.

Τέλος, τρίτο και κυριότερο, ως πολίτες, ως μεμονωμένα άτομα είμαστε οι σκλάβοι των σκλάβων. Παράδειγμα: Έχεις ένα μικρό αγροτεμάχιο, μια σπιθαμή τόπο. Αποφασίζεις μια ηλιόλουστη μέρα, να φτιάξεις εκεί, ξύλινη αποθήκη... Αγοράζεις τα υλικά: Ξύλα και πρόκες. Και μ' ένα σκεπάρνι ή σφυρί ξεκινάς τη φτιάξη. Σε λίγο, απέξω παρκάρει ένα περιπολικό, με τη σειρήνα...

Και να σκεφτείς, αν προσφύγεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα δικαιωθείς. Υπάρχει σχετική ρύθμιση στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Μα τα έξοδα; Οι χρονοβόρες, δύσκολες διαδικασίες;

Γιατί, βρε ευλογημένα παιδιά μου; Ρωτάς και τα χειροπέδια κλειδωμένα στους καρπούς σου ηχούν γκλαν-γκλαν. Ένας ήχος που περισσότερο νοείται, παρά βλέπεται... Επειδή είσαι παράνομος, μπάρμπα. Απαντούν εκείνα... Και με σκληρότητα, σε τραβούν στο τμήμα. Το τμήμα που γάζωσαν οι “επαναστάτες” ή το τμήμα που θα γαζώσουν και σχεδιάζουν έτσι, κάποια ανύποπτη στιγμή.

Τρεις, λοιπόν, οι λόγοι, για τους οποίους ο “επαναστάτης” θεωρεί τον εαυτό του, επαναστάτη. Κι η πολιτεία, τι θα κάνει τώρα; Θα θωρακιστεί; Θα μάθει να αμύνεται καλύτερα; Μα, φυσικά! Αύριο – “αύριο”, με την έννοια του “σύντομα” – τα αστυνομικά τμήματα θα γίνουν φρούρια. Η σκοπιά του φρουρού βάρδιας, πολεμίστρα. Θα πηγαίνεις για μια δουλειά σου και θα σε σημαδεύουν όπλα.

Κάμερες παντού, μικρόφωνα. Δικτύωση στις γύρω γειτονιές, για πιο αποτελεσματική καταδίωξη. Η εξάρτυση των οργάνων, πολεμική. Αλεξίσφαιρη, βαριά! Σαν που πηγαίναμε στην “άσκηση Παρμενίων”. Συνθήκες μάχης! Και τότε, μπαμ-μπουμ, θα συμβούν και λάθη. Κάποιο νέο παιδί αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Κάποιος άδικα τραυματισμένος. Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Όμως, θα είναι άμυνα της πολιτείας αυτό. Η κατσαρίδα, όταν έγινε ανθεχτική στο DDT, είδε με τρόμο και δέος, κάτι παράξενες αντένες να φυτρώνουν στη ράχη της. Όμως είχε υποχρέωση να επιβιώσει. Μεταλλασσόμενη... Όπου να 'ναι, θα έχουμε Κατοχή και πάλι. Από τους δικούς μας ανθρώπους, τα δικά μας παιδιά... Κι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δε θα γίνονται αστυνομικοί.

Θα γίνονται αστυνομικοί μόνο οι άνθρωποι της αντίπερα πόρτας. Αυτής, του περιθωρίου της κοινωνίας μας.

Όταν χαράζει...

Homo hominis lupus

Υπερπληθυσμός στην Ασία,
πείνα στην Αφρική,
ποιος δίνει σημασία
εκεί;
Υδρορροούν οι αιώνες
στην Ανταρκτική,
που υπήρχαν παγετώνες,
μια Κυριακή.

Θα σε ταξιδέψουν
τα καινούργια πουλιά,
τα ’χουν φτιάξει – σκέψου,
σαν παλιά…
Απ’ άκρο σ’ άκρο ακέρια,
είναι μεταλλικά
κι από τα πιο στέρια
υλικά.

Συνωστισμός στις στάσεις,
μ’ έγχρωμους, λευκούς,
στις τηλεοράσεις,
κους-κους.
Στέλνουν διαστημόπλοια,
άλλη γη να βρουν,
να γεμίσει ατμόπλοια
που σφυρούν.

Με καπνούς και γδούπους,
κάποιος πέφτει στη γη,
homo hominis lupus,
κάθε αυγή.
Καραμέλες Ίον
δίνουν οι Ισραηλινοί
στων Παλαιστινίων
μια ορφανή…

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ο Γιαννάκης και η φασολιά

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μικρός Γιαννάκης που είχε φυτέψει στον κήπο του σπιτιού του μια φασολιά. Αυτή η φασολιά μεγάλωνε, μεγάλωνε, μέχρι που έφτασε σε ένα σύννεφο ψηλά! Από τότε, πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις το Γιαννάκη, σκαρφάλωνε στη φασολιά, ανέβαινε στο σύννεφο και καθόταν εκεί με τις ώρες!

Ανησύχησαν οι γονείς του και μια μέρα ο μπαμπάς του αποφάσισε ν’ ανεβεί κι αυτός κρυφά, για να δει τι συμβαίνει! Έτσι και έγινε. Μόλις έφτασε επάνω, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αντίκρισε τον κανακάρη του ανάμεσα σε δέκα γυμνές κοπέλες, να τον έχουνε στα ώπα-ώπα!

«Επ, τι γίνεται εδώ»; Έβαλε τις φωνές αγριεμένος και πετάχτηκε απ’ τη δαντελένια άκρη, πατώντας για τα καλά και μισοβουλιάζοντας στο σύννεφο!

«Αχ, μην ανησυχείτε, καλέ κύριε»! Τού είπαν με ένα στόμα οι κοπέλες. «Εμείς τον αγαπάμε το Γιαννάκη. Είναι βέβαια μικρός ακόμη για να μάς κάνει έρωτα, μα περιμένουμε να μεγαλώσει για να μας ξεπαρθενιάσει»!

«Δηλαδή, θέλετε να πείτε ότι είσαστε παρθένες»; Ρώτησε παραξενεμένος ο μπαμπάς του Γιαννάκη.

«Δυστυχώς»! Αναστέναξαν οι κοπέλες. «Εδώ στο σύννεφο που ζούμε»...

Πήρε ο μπαμπάς το γιόκα του, χαιρετήσανε τις κοπέλες και φύγανε. Το βράδυ όμως, έλα που ήταν αδύνατον να ησυχάσει!

«Τί έπαθες άντρα μου»; Ρώτησε η γυναίκα του.

«Τίποτα, κοιμήσου»! Τής απάντησε.

Σαν κοιμήθηκε εκείνη, σηκώθηκε, βγήκε αθόρυβα έξω και άρχισε να σκαρφαλώνει τη φασολιά! Βρήκε τις γυμνές κοπέλες κοιμισμένες και το τι επακολούθησε, δεν μπορούμε εδώ – στο καθ’ όλα σεμνό αυτό blog να περιγράψουμε! Αρκούμαστε στο να πούμε μόνο ότι έμειναν οι μισές …υπόλοιπο για την επόμενη μέρα…

«Αύριο»! Σκέφτηκε και κατέβηκε στο σπιτάκι του!

Πρόβαλλε η αυγή και ο Γιαννάκης χαρούμενος όπως πάντα, ξανασκαρφάλωσε στη φασολιά! Όμως αργούσε να γυρίσει και οι ώρες περνούσαν και τον μπαμπά του τον έζωναν τα φίδια!

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό τηλέφωνο του μπαμπά... Ντρίιν!

«Ποιος είναι»;

«Εγώ είμαι, μπαμπά! Έχω πρόβλημα! Εδώ επάνω έχουνε μείνει οι μισές απ’ τις κοπέλες – οι άλλες δεν ξέρω πού έχουνε πάει – και αυτές που έμειναν δε με αφήνουνε να φύγω! Λένε ότι θέλουν να τούς κάνω ό,τι έκανα και στις άλλες μισές»!

«Μη φοβάσαι παιδί μου! Πες τους πως για ό,τι συνέβη στις άλλες μισές, την ευθύνη την έχει ο μπαμπάς σου και να δεις που θα σε αφήσουνε να φύγεις»!

Πράγματι ύστερα από λίγο, νάσου ο Γιαννάκης να κατεβαίνει τη φασολιά!

Κατά το βραδάκι, μόλις κοιμήθηκε η γυναίκα του, ο άτακτος πατέρας ξανανέβηκε στο συννεφάκι. Μια – δυο – τρεις – τέσσερις – πέντε, «εξυπηρέτησε» τις υπόλοιπες κοπέλες κι αποκαμωμένος γύρισε πίσω περί τα χαράματα!

Το επόμενο πρωί, ο μικρός Γιαννάκης, ανυποψίαστος για τα καθέκαστα, ξανασκαρφάλωσε στη φασολιά! Αυτή τη φορά επέστρεψε ακριβώς στην ώρα του, μεσημέρι ντάλα!

«Μπαμπά, μπαμπά, πού να στα λέω! Φύγανε όλες οι κοπέλες και στη θέση τους ήρθανε άντρες! Κάτι πολύ καλοί κύριοι»!

«Ναι, αγόρι μου»; Προσποιήθηκε τον ανήξερο ο πατέρας. Μάλιστα έλπιζε ότι τώρα θα βαρεθεί ο Γιαννάκης και δε θα ανεβαίνει τόσο συχνά.

Και ήρθε το βράδυ και επιτέλους ο μπαμπάς του Γιαννάκη μπόρεσε να κοιμηθεί και να χορτάσει τον ύπνο, καθώς τις προηγούμενες βραδιές τον είχε φάει η αϋπνία! Με το πρώτο φως της καινούργιας μέρας, ο μικρός αναχώρησε φουριόζος ξανά για το σύννεφο, λέγοντας πως δε θ’ αργήσει. Όμως οι ώρες περνούσαν και πού να φανεί! Ώσπου χτύπησε το κινητό του μπαμπά και πάλι!

«Μπαμπά, μπαμπά! Έχω πρόβλημα! Εδώ έχουν μείνει οι μισοί κύριοι και δε μ’ αφήνουνε να φύγω! Λένε ότι θέλουν να τούς κάνω ό,τι έκανα στους άλλους μισούς το προηγούμενο βράδυ»!
«Τι είναι αυτά που λες, γιε μου; Δεν καταλαβαίνω»! Έκανε εμβρόντητος ο πατέρας! Τότε, από μέσα απ’ την κουζίνα πετάχτηκε αναστατωμένη η γυναίκα του, φωνάζοντας:

«Γιαννάκηηηη! Πες σ’ αυτούς τους κυρίους πως για ό,τι συνέβη στους άλλους μισούς, την ευθύνη την έχει η μαμά σου και να δεις που θα σε αφήσουνε να φύγεις»!

Άρτον και Θεάματα!

Συνέβη πριν από λίγο, στο Κολωνάκι

Καλημερούδια, σε όλες και σε όλους!

Φιλιά σε όλες τις όμορφες κυρίες, τα σέβη μου σε όλες και όλους τους υπόλοιπους! Και μια είδηση: Στο Κολωνάκι, συναντήθηκαν με την ανατολή του ηλίου η Γωγώ και η Ψωψώ (φωτογραφία). Συνεργάτης μας, ο οποίος έτυχε να περνάει από εκεί, άκουσε τι λέγανε και μάς το μετέφερε με το σι και με το νίγμα. Λέγανε, λοιπόν, πως τα Stage καταργήθηκαν! "Άντε καλέ", έκανε η Γωγώ... "Ναι! Που με βλέπεις και σε βλέπω", τη βεβαίωνε η Ψωψώ!

Γενικά, όπως καταλαβαίνετε, προβλέπεται σήμερα να γίνει μεγάλος χαμός με τούτο το θέμα, έως τουλάχιστον τη δύση του ηλίου. Είναι και τα λεφτά πολλάαα...

Άρτον και Θεάματα!

Τι μπορεί να πάθει κανείς!

Την είπε πάλι, η Μενεγάκη!

Το βίντεο, μάς το έστειλε ο κ. Νίκος Μπατσικανής.

Ο τρελός

Ήτανε μια φορά, ένας νέος, δειλός,
που τον φωνάζαν στο χωριό, «ο τρελός»!
Το ’χε συνήθειο λουλούδια να βαστά,
στην κάθε στράτα που ’βγαινε μπροστά!

Κι όλο η γριά η μάνα του, στο σκαλί,
«γιόκα μου, γύρνα σπίτι», παρακαλεί!

Ήτανε και μια κόρη ομορφονιά,
σε πέρα ρούγα, σ’ άλλη γειτονιά!
Σ’ ολουνούς έδινε χείλη και κορμί,
σε κείνον όμως, πάντα έλεγε «μη»!

Κι όλο η γριά η μάνα του, στον οντά,
«γιόκα μου, φύγε απ’ τη μάγισσα κοντά»!

Σ’ ενός Σαββάτου αργία, μια Κυριακή,
νύχτα χωρίς φεγγάρι, επήγε κει!
Την είδε που λουζόταν, μαύρα μαλλιά
και που ξεντυνόταν, στη σιγαλιά!

Κι όλο η γριά η μάνα του, στο πορτί,
«γιόκα μου, είν’ άγια μέρα, τρανή γιορτή»!

Βρήκανε τα λουλούδια στα χώματα,
προτού ο ήλιος βγει, ξημερώματα.
Βρήκαν κι αυτόν πνιγμένο μες στο νερό,
κάτω στον καταρράχτη, το βουερό.

Κι όλο η γριά η μάνα του, στην αυλή,
«γιόκα μου, γύρνα σπίτι», παρακαλεί.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Running Bear - Μια ινδιάνικη ιστορία αγάπης

Προσπαθούν να μας φιμώσουν

Προσπαθούν να μας φιμώσουν,
να μη σώσουν! Να μη σώσουν!
Μάς βουλώνουνε το στόμα,
με σκ..τά και μαύρο χώμα!
Δε μασάμε, δε μασάμε,
φέρτε μας τους, να τους φάμε!

Άρτον και Θεάματα!

Επίσημη δοκιμάστρια καθισμάτων

Επειδή στα νυχτερινά κέντρα έχει παρατηρηθεί ότι τα καθίσματα είναι άβολα, οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να προσλάβουν ειδική δομικάστρια καθισμάτων! Πρόκειται για τη Λιλή Λίλη, μια κοπέλα που όταν κάθεται στο κάθισμα, το κάθισμα κυριολεκτικά ζωντανεύει! Έτσι, μέσα από ένα ενδιαφέρον interaction της κοπέλας και του καθίσματος, παύει το τελευταίο να είναι σκεβρό και σκληρό και γίνεται ένα με το σώμα σας!

Χαιρόμαστε που με αυτά τα μικρά tips, γινόμαστε πραγματικά χρήσιμοι.

Άρτον και Θεάματα!

Το ξύλο βγήκε από την Κόλαση

Κοιτάξτε να δείτε! Όλα αυτά που λένε ότι "το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο" και σου-ξου μου-ξου μανταλάκια, μην τα πιστεύετε! Ποτέ μα ποτέ, δεν πρέπει να δέρνετε στα σοβαρά!

Η μαμά σας!

Ο Ξυλοκόπος και η Κοκκινοσκουφίτσα (Sexy!)

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ξυλοκόπος που κάθε πρωί πήγαινε στο δάσος για να κόψει ξύλα. Κουραζόταν πολύ με τη δουλειά του, αλλά ποτέ δεν τού έλειπε το κέφι. Έπαιρνε μαζί το κολατσιό του για το μεσημέρι και αργά το απόγευμα γύριζε στο σπίτι του.

Μια μέρα, εκεί που ετοιμαζόταν να δώσει την τελειωτική τσεκουριά σε ένα δέντρο, άκουσε μια λεπτή φωνούλα πίσω του να τον παρακαλεί τρομαγμένη:

«Μη, καλέ ξυλοκόπε! Μην το κόψεις το κακόμοιρο το δεντράκι»!

Κοίταξε ξαφνιασμένος και τι είδε; Την κοκκινοσκουφίτσα με το καλαθάκι της γεμάτο βατόμουρα να στέκεται στις φυλλωσιές!

«Α! Δε θα σ’ ακούσω καλή μου κοκκινοσκουφίτσα»! Τής είπε και χρατς! Πάει το δέντρο, πάρ’ το κάτω!

«Κακέ ξυλοκόπε! Θα σε τιμωρήσω σκληρά γι’ αυτό που έκανες»! Είπε η κοκκινοσκουφίτσα!

«Μπα και τι θα μού κάνεις, δηλαδή»; Ρώτησε με ειρωνικό χαμόγελο ο ξυλοκόπος!

«Θα σε δέσω πάνω σε ένα δέντρο, για να μάθεις»! Και ταυτόχρονα έβγαλε απ’ το καλαθάκι της ένα χοντρό σκοινί και άρχισε να δένει τον άτυχο ξυλοκόπο πάνω σε ένα δέντρο!

«Μη»! Φώναζε εκείνος, του κάκου! Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, μόλις τον έδεσε καλά-καλά η κοκκινοσκουφίτσα, τού κατέβασε και το παντελόνι και τον άφησε γυμνό από τη μέση και κάτω.

«Είδες κακό παιδί»; Τού είπε και άρχισε να κάνει κάτι ακατανόμαστες πράξεις, που με δυσκολία μπορούμε να σάς περιγράψουμε σε αυτό εδώ το Blog!

Μετά από αρκετή ώρα η κοκκινοσκουφίτσα έφυγε κι απόμεινε ο ξυλοκόπος εκεί, στο δέντρο δεμένος και ντροπιασμένος. Κατά το απογευματάκι πέρασε ένας βοσκός που τον είδε στα μαύρα του τα χάλια και τον έλυσε.

«Τι έπαθες άνθρωπέ μου»; Ρώτησε ο βοσκός.

«Άστα, πού να στα λέω! Ένα τσούρμο ληστές πέρασαν από ’δώ και με ληστέψανε και με κάνανε όπως βλέπεις»!

Το πίστεψε ο βοσκός, γιατί μόνο ένα τσούρμο ληστές θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο κι έφυγε κουνώντας το κεφάλι.

Την επόμενη μέρα, ο ξυλοκόπος ξαναπήγε στο δάσος για να κόψει ξύλα! Εκεί που έκοβε λοιπόν και γκάπα-γκούπα, νάσου η μικρή φωνούλα πάλι πίσω του!

«Α, κακέ ξυλοκόπε, δεν έβαλες μυαλό! Θα έχω άδικο τώρα να σε παλουκώσω στο χώμα φαρδύ-πλατύ, για να συμμορφωθείς»;

Ο ξυλοκόπος την κοίταξε ένοχα, γιατί κατάλαβε το λάθος του, αλλά στο πιτς-φυτίλι βρέθηκε ξάπλα στο έδαφος χωρίς να μπορεί να κουνηθεί! Η κοκκινοσκουφίτσα κατόπιν, τον «περιποιήθηκε» για τα καλά! Μόνο που πάλι δεν μπορούμε να σάς αποκαλύψουμε λεπτομέρειες και ζητάμε συγνώμη γι’ αυτό!

Αφού, πράγματι, ο ξυλοκόπος βόγκηξε και ξαναβόγκηξε, η κοκκινοσκουφίτσα πήρε το καλαθάκι της με τα βατόμουρα και έφυγε...

Ύστερα από ώρες, τον βρήκε δεμένο ένας περαστικός κυνηγός και τον έλυσε και πήρε κι αυτός το ίδιο με το χτεσινό ψέμα σαν δικαιολογία – περί τσούρμου ληστών και λοιπά παραμύθια!

Ήρθε κι η τρίτη μέρα και ο ξυλοκόπος, με το που ξημέρωσε, πήγε κανονικά στη δουλειά του! Είχε αρχίσει να τού ψιλοαρέσει μάλιστα η όλη κατάσταση και δε φοβότανε πια! Πελεκούσε τα δεντράκια του, σιγοσφύριζε ένα δημοτικό τραγούδι που λέει: «Έλα, πουλί μου, έλα» και γενικώς την έβρισκε, ώσπου...

«Κακέ, κακέ ξυλοκόπε! Τώρα θα δεις τι θα πάθεις»! Ήταν η κοκκινοσκουφίτσα!

«Χα, χα! τι θα πάθω»;

«Γύρισε να σε δέσω»!

Τον έδεσε τούτη τη φορά μπρούμυτα πάνω σε μια πελεκημένη κοτρώνα του διπλανού ορυχείου!

«Μπα; Νέα κόλπα είναι τούτα; Έτσι που μ’ έδεσες με τα πισινά, τι θα κάνουμε»;

«Α, μην ανησυχείς, δεν είναι για μένα! Είπα στον κακό λύκο τι ωραία που περνάμε και θέλει να έρθει να το κάνει κι αυτός»!

Στείλτε κι εσείς, το δικό σας ευθυμογράφημα στο email μας: ptoumassis@gmail.com. Κάντε μας να γελάσουμε, κι εμείς θα αναρτήσουμε τη δουλειά σας!

Άρτον και Θεάματα!

Νεφερτίτι, η όμορφη βασίλισσα, ξανά στο Βερολίνο

Ανοίγει ξανά τις πύλες του το Neues Museum ("Νέο Μουσείο") στο Βερολίνο. Κι η εκτιθέμενη εκεί, προτομή της όμορφης Αιγύπτιας βασίλισσας Νεφερτίτι (1340 π.Χ.) θα υποδεχτεί και πάλι τους επισκέπτες της. Σημειώνουμε ότι το Μουσείο ανοίγει τις πύλες του έπειτα από 70 ολόκληρα χρόνια και είναι η πρώτη φορά, από το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, που το νεοκλασικό αυτό συγκρότημα επιτρέπει την είσοδο στο κοινό. Η πρωτοβουλία ανήκει στον διεθνή οργανισμό UNESCO, ο οποίος είναι και ο κύριος χορηγός.

(Την είδηση δημοσίευσε πρώτη η εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", http://www.protothema.gr/).

Άρτον και Θεάματα!

Αλλάζουμε πρόσωπο!

Αφού πλέον είναι ενεργό, για την πολιτική και το χιούμορ, το άλλο μας ιστολόγιο, Πολιτική Σάτιρα, εμείς εδώ, στο Άρτον και Θεάματα, θα διατήσουμε φυσικά το χιούμορ, αλλά τα υπόλοιπα θα τ' αλλάξουμε όλα!!! Πάρτε μια πρόγευση από την κεφαλίδα μας (πάνω-πάνω, βρε "πόντιοι"!!!). Το τι πιπίνι παίζει, θα το δείτε στην πορεία! Θα έχουμε και μυστήριο, ούφο και δε συμμαζεύεται! Κατάλληλο περιεχόμενο, μη μασάτε!

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Αν κάνατε κλικ πάνω στο "Άρτον και Θεάματα" (κόκκινο σαν κοκκινογούλι μέσα στο κείμενο), τότε την πατήσατε!... Είναι μαϊμού-link!

Αθεμπίγιο - Ένας σύγχρονος Δαίδαλος

Επειδή, όπως είπε ο Κίκερο, ο διάσημος αυτός λατίνος ρήτορας και εραστής, «η ιστορία είναι δάσκαλος ζωής», εμείς σήμερα θα σάς το αποδείξουμε αυτό! Ανοίξτε λοιπόν τα στραβάδια σας, και δώστε βάση:

Ο βασιλιάς Μίνωας, στην Κνωσό, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου στο Καστρί. Ας δούμε τι έκανε ο βασιλιάς Μίνωας και τι κάνει ο Γιωργάκης… Ο Μίνωας έφερε από τας Αθήνας τον διάσημο αρχιτέχτονα Δαίδαλο! Ο Γιωργάκης έφερε από τας Ισπανίας, τον διάσημο αρχιτέχτονα Αθεμπίγιο! Νούμερο ένα ομοιότης, οέο!...

Ο Δαίδαλος, πήρε μαζί του και τον υιό του Ίκαρο, για να τρώνε μαζί τον παρά του Μίνωα. Ο Αθεμπίγιος παίρνει μαζί του και τον υιό του, Αθεμπίγιο τζούνιορ, για να ξεκοκαλίσουν καλά τον Γιωργάκη. Νούμερο δύο ομοιότης, γκαρ-γκαρ!...

Κοιτάξτε τώρα τις παρακάτω μέλλουσες – κατά ιστορική αναγκαιότητα – να επακολουθήσουν καταστάσεις:

α) Ο Μίνωας, φυλάκισε τον Δαίδαλο για να μην τού φύγει. Ο Γιωργάκης θα φυλακίσει τον Αθεμπίγιο. β) Ο Δαίδαλος το έσκασε με κέρινα φτερά, αλλά έχασε το γιόκα του στο Ικάριο. Ο Αθεμπίγιος θα φύγει με πτήση τσάρτερ, αλλά ο γιόκας του θα ερωτευτεί μια όμορφη ελληνίδα από νησί του Ικαρίου.

Συμπέρασμα: Οι όμορφες ελληνίδες του Ικαρίου είναι Θάνατος!
Ερώτηση: Υπάρχουν νησιά στο Ικάριο; Ποιο λέμε Ικάριο; Τι είναι γεωγραφία; Μήπως γνωρίζετε το Google Earth;

Πανούλης Αμορφωτίδης

Δεν υπάρχουν εξωγήινοι

Δεν υπάρχουν εξωγήινοι, και ιδού η απόδειξη: Στη φωτογραφία βλέπετε τον κ. Αντώνη Σαμαρά, τον οποίον προετοιμάζουν για την πολυπόθητη διαδοχή. Κι αυτά που ισχυρίζεται το blog http://eineken.pblogs.gr/, να τα βάλει εκεί που ξέρει!

Άρτον και Θεάματα!

Μαριάννα Μπερερή (Μια πελοποννήσια θεά)

Όπως συμβαίνει σε πολλά έντυπα, έτσι κι εμείς καθιερώνουμε από σήμερα την ανάρτηση ενός όμορφου μοντέλου - σε άτακτα διαστήματα και όποτε μας κάνει κέφι! Συνεπώς, όταν δεήσουμε, κι έτσι δίχως καμιάν αιτία, θα αναρτούμε μοντέλα - από μοντέλα αυτοκινήτων έως μοντέλα ανθρώπων! Γουστάρετε;

Σήμερα η πελοποννήσια θεά, Μαριάννα Μπερερή. Απολαύστε τη, πάρτε τη μαζί σας, με ή χωρίς ρούχα, σε αχαλίνωτες κρουαζιέρες ονείρων!...

Άρτον και Θεάματα!

Χαιρετίσματα στην Εξουσία

Διασκευή του διηγήματος επιστημονικής φαντασίας του Παναγιώτη Θ. Τουμάση, "Χαιρετίσματα στη Γη".

Σκεφτήκαμε πως ταιριάζει γάντι με τις περιστάσεις αυτή η μετατροπή κι επειδή εμείς θα λείψουμε για ένα υπέροχο - ελπίζουμε - τριήμερο στη μαγευτική Νέα Μάκρη, θα έχετε άφθονο κείμενο για να διαβάζετε. Πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο!

Ευχαριστούμε θερμά για την αγάπη σας. Α.& Θ.

«Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω τόσο μελαγχολικός, νομίζω πως δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς»! Είπε ο Καραμανλής, πιάνοντας με τις παλάμες τα μάγουλά του.

«Χα»! Συνέχισε να μονολογεί στο μισοσκόταδο. «Λες και δεν έχω γύρω μου ένα τσούρμο αστροναύτες έτοιμους να πέσουν και στη φωτιά, αν χρειαστεί, για μένα»!

Τα παράσιτα, ωστόσο, δυνάμωναν στην τεράστια οθόνη μπροστά απ’ τα όργανα ελέγχου του σκάφους.

«Λυπάμαι που θα σε ξυπνήσω, κύριε Αλογοσκούφη, πρέπει να κάνεις μια δουλειά και συ. Η εικόνα θέλει διόρθωμα. Δε βλέπω ούτε πού διάβολο πηγαίνουμε τώρα»!

Σκούντηξε με τον αγκώνα του το διπλανό του. Εκείνος, σωριασμένος φαρδύς-πλατύς στην καρέκλα του πρώην υπουργού, δεν έλεγε να κουνηθεί. Το προφίλ του κατακρεουργημένο, χλωμό από παρατεταμένη ψηφοπενία...

«Καλά, κύριε Αλογοσκούφη... Θα σ’ αφήσω λίγο ακόμα. Άλλωστε όλοι νυστάζουμε. Εγώ»... Έπνιξε ένα μισοτελειωμένο χασμουρητό. «Εγώ δε βάζω γκάζια στα κομματικά στελέχη»...

Σηκώθηκε σέρνοντας ένα ματωμένο πόδι, που τον πονούσε φοβερά.

«Τί ακαταστασία! Ελληνικό Κοινοβούλιο λέγεται αυτό; Πού είναι ο αξιωματικός επικρατείας»;

Πέρασε τη σμπαραλιασμένη πόρτα και τον βρήκε – μια άμορφη μάζα στο πάτωμα.

«Σήκω πάνω, κύριε Σουφλιά»! Ούρλιαξε. «Θα διατάξω την αυστηρή τιμωρία σου»!

Τον άρπαξε με τα χέρια του και τον ταρακούνησε. Μάταιος κόπος. Ύστερα, εντελώς ξαφνικά, ο Καραμανλής άρχισε να κλαίει...

Το κλάμα του Καραμανλή διέκοψε το σήμα στον ασύρματο. Ποιος ξέρει πόση ώρα ηχούσε το ζωηρό μπιπ-μπιπ, μέχρι να τ’ ακούσει. Άρπαξε το μικρόφωνο.

«Κώστας Καραμανλής, τέως πρωθυπουργός της Ελλάδας! Διατάξτε»!

Φοβερό βουητό ξεπήδησε απ’ τα μεγάφωνα, κοντεύοντας κυριολεκτικά να τον κουφάνει. Ήταν φανερό πως το μηχάνημα είχε χαλάσει. Καλούσε, ωστόσο!

«Δεν έχω επιστροφή! Δεν έχω επιστροφή! Αν λαμβάνετε το σήμα μου, σάς πληροφορώ ότι όλα θα πάνε καλά! Επαναλαμβάνω: Όλα θα πάνε καλά»! Έκλεισε το δέκτη...

Το πληγωμένο του πόδι δεν τον άφηνε από τους πόνους. Μόρφαζε συνεχώς!

«Λοιπόν. Ας ξαναδούμε την κατάσταση... Δεν μπορεί να μην υπάρχει βουλευτής αλώβητος... Η Ντόρα! Ναι, η Ντόρα δεν έχει πεθάνει»!

Βγήκε στο διάδρομο κουτσαίνοντας κι έστριψε στην πρώτη γωνία. Δυο πτώματα τού έκλειναν το δρόμο, φορούσαν τις γαλάζιες-μπλε στολές της Νέας Δημοκρατίας. Τα προσπέρασε...

Στο μητσοτακαίικο, τα πάντα έδειχναν τακτοποιημένα... Η Ντόρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι εξέτασης, χωρίς τραύματα στο σώμα, αλλά και χωρίς κεφάλι!

«Γεια σου, Ντόρα! Ήρθα πάλι. Τώρα δεν τη γλιτώνεις. Θα μού ψήσεις έναν καφέ»!

Η Ντόρα, βαθιά μέσα του τού είπε: «Γεια σου, Καραμανλή! Κάθησε. Μέτριο τον πίνεις τον καφέ»;

«Όπως πάντα, Ντόρα»! Καμώθηκε πως κρατά το φλιτζάνι και πίνει... Μετά, σηκώθηκε απότομα πάνω!

«Καλή η παρέα σου φίλη μου, μα το καθήκον... Αυτοί οι ανάξιοι Βουλευτές που με περιστοιχίζουν μόνο να λουφάρουν ξέρουν κι όλα τα κάνω εγώ! Τα λέμε»...

Πετάχτηκε έξω και διασταυρώθηκε με την Άντα. Το ζεύγος Παπανδρέου, και οι δύο, προσπαθούσαν να τον αποφεύγουν, μα κάπου-κάπου, αναπόφευκτα, συναντιόντουσαν.

«Ω! Η κυρία τέρας! Πώς είστε»;

Η Άντα χώθηκε βιαστικά στην πόρτα που οδηγεί στο μηχανοστάσιο. Ερχόταν απ’ το Μέγαρο Μαξίμου, όπου είχε διαπιστώσει για άλλη μια φορά, ότι τίποτα δε λειτουργούσε εκεί.

Ο Καραμανλής, μ’ ένα ρολό γάζες έδεσε την πληγή του. Ύστερα οσμίστηκε με δυσφορία τον αέρα.

«Βρωμάει, που να πάρει»!

Ψηλάφισε μια θήκη στ’ αριστερά του και πήρε τη μάσκα οξυγόνου. Όμως, σαν να μετάνιωσε, την άφησε πάλι.

«Κοίτα, αν εσείς είσαστε άπλυτοι, δε φταίω! Κι ούτε προτίθεμαι να σας ανέχομαι για πολύ εδώ μέσα. Λοιπόν, κανονίστε την πορεία σας! Ή πάτε κατευθείαν στα ντους, ή φεύγω»!

Καμιά απάντηση...

«Ωραία... Μην έχετε παράπονο, σας προειδοποίησα».

Προχώρησε στενοχωρημένος προς την κεντρική έξοδο του σκάφους.

«Τους πούστηδες»! Συλλογίστηκε. «Τα κατάφεραν να με διώξουν. Θέλουν μόνοι τους να διοικήσουν την Νέα Δημοκρατία. Ας προσποιηθώ ότι δεν με πειράζει»...

Απασφάλισε γελαστός την μπουκαπόρτα...

«Στο επανιδείν, παίδες! Χαιρετίσματα στην εξουσία»!...

Έκλεισε τα στεγανά και περίμενε λίγα δευτερόλεπτα ν’ ανοίξει η εξωτερική πόρτα που θα τον εξακόντιζε εντελώς στο διάστημα.

Το ζεύγος Παπανδρέου, δεν μπορούμε να πούμε, έτρεξε να τον σώσει. Αλλά δεν πρόλαβαν. Στάθηκαν στο φινιστρίνι και τον κοιτούσαν και σε μια γλώσσα παράξενη μίλησαν μεταξύ τους:

«Έτσι κι αλλιώς άχρηστος ήταν. Είμαστε καταδικασμένοι. Πού να φανταστώ όταν κατατροπώσαμε τη γαλάζια στρατιά, πως βρισκόμασταν στο διάστημα κι ήταν αδύνατο να ξεφύγουμε»...

«Κι όμως, ήταν η τελευταία μας ελπίδα... Μπορεί κάτι να κατάφερνε να λειτουργήσει. Σύντομα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Αλμούνια, θα συντριβούμε πάνω στο δικό μας πράσινο πλανήτη»...

Κουνούσαν τα κεφάλια τους... Στο μεταξύ, απ’ το φινιστρίνι ο Καραμανλής έβλεπε με τη φαντασία του τους βουλευτές όλους να στέκονται και να τον αποχαιρετούν:

«Στο καλό, Καραμανλή... Θα σε θυμόμαστε πάντα»...

Άρτον και Θεάματα!

Απολογία του Λευτέρη (Ζαγορίτηηη!)

Αν ήμουνα μαυραγορίτης,
κι ονομαζόμουν Ζαγορίτης,
θ’ ανέβαινα και στο σταυρό,
σταυρούς για πάρτη μου να βρω!

Στου κρεμασμένου την αυλή,
μιλούν για «μαύρισμα» πολλοί
και κάνουν ηλιοθεραπεία,
στης νέας βίλας τα τοπία!

Εβρόντηξα και λάλησα,
τα φράγκα μου χαλάλησα,
για τη Γαλάζια Δύναμη,
που τώρα έγινε αδύναμη!

Αλλά να μη με λεν Λευτέρη,
αν δεν τα γράψω σε δεφτέρι,
να τρέξω στον Καραμανλή,
να μού πληρώσει το μαλλί!...

Άρτον και Θεάματα!

Τον ενοχλήσανε

Τον ενοχλήσανε οι χοχλιοί, τον ποιητή.
Τού καθήσανε στο στομάχι – λέει – και τώρα,
πώς θ’ απαγγείλει τους στίχους του στο κοινό;
Μπορεί και να τον πάρουν για εγγαστρίμυθο,
έτσι όπως θα σφίγγεται για να εκφέρει
με ορθή προφορά τη λέξη «ντεμέκ»,
ανεβασμένος στο ψηλό παλκοσένικο.
Κι άμα κουτσά-στραβά τα καταφέρει, πάει καλά.
Το πρόβλημα δε θα φανεί κι άλλωστε,
μια διάρροια πάντα αντιμετωπίζεται με χάπια.
Μ’ αν κατά λάθος τού ξεφύγει κανένας νυγμός;
Φαντάζεστε πόσο θα τον κατακρίνουνε,
οι αναρίθμητοι λάτρεις του Μεγάλου Τίποτα,
οι θαυμαστές του Αδύνατου Κάτι,
που για χατίρι του, πάλι συνάχτηκαν εδώ απόψε;

Α.& Θ.

Κώστας Καζάκος - Ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Αποκλειστικό:

Συζητείται έντονα μεταξύ νεοδημοκρατών υποψηφίων που δεν εκλέχτηκαν, ότι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ο γνωστός ηθοποιός κ. Κώστας Καζάκος, επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του Κ.Κ.Ε.

Το "Άρτον και Θεάματα!", έχει τη χαρά να πληροφορεί σήμερα πρώτο απ' όλα τα μέσα, τους αναγνώστες μας. Αντικειμενικά και χωρίς παραταξιακές σκοπιμότητες, θεωρούμε ότι η εκλογή του κ. Κώστα Καζάκου στο ανώτατο αξίωμα της χώρας θα είναι ό,τι καλύτερο για τη Δημοκρατία και τού ευχόμαστε από καρδιάς, Καλή Εκλογή.

Άρτον και Θεάματα!