Ο Γιαννάκης και η φασολιά

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μικρός Γιαννάκης που είχε φυτέψει στον κήπο του σπιτιού του μια φασολιά. Αυτή η φασολιά μεγάλωνε, μεγάλωνε, μέχρι που έφτασε σε ένα σύννεφο ψηλά! Από τότε, πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις το Γιαννάκη, σκαρφάλωνε στη φασολιά, ανέβαινε στο σύννεφο και καθόταν εκεί με τις ώρες!

Ανησύχησαν οι γονείς του και μια μέρα ο μπαμπάς του αποφάσισε ν’ ανεβεί κι αυτός κρυφά, για να δει τι συμβαίνει! Έτσι και έγινε. Μόλις έφτασε επάνω, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αντίκρισε τον κανακάρη του ανάμεσα σε δέκα γυμνές κοπέλες, να τον έχουνε στα ώπα-ώπα!

«Επ, τι γίνεται εδώ»; Έβαλε τις φωνές αγριεμένος και πετάχτηκε απ’ τη δαντελένια άκρη, πατώντας για τα καλά και μισοβουλιάζοντας στο σύννεφο!

«Αχ, μην ανησυχείτε, καλέ κύριε»! Τού είπαν με ένα στόμα οι κοπέλες. «Εμείς τον αγαπάμε το Γιαννάκη. Είναι βέβαια μικρός ακόμη για να μάς κάνει έρωτα, μα περιμένουμε να μεγαλώσει για να μας ξεπαρθενιάσει»!

«Δηλαδή, θέλετε να πείτε ότι είσαστε παρθένες»; Ρώτησε παραξενεμένος ο μπαμπάς του Γιαννάκη.

«Δυστυχώς»! Αναστέναξαν οι κοπέλες. «Εδώ στο σύννεφο που ζούμε»...

Πήρε ο μπαμπάς το γιόκα του, χαιρετήσανε τις κοπέλες και φύγανε. Το βράδυ όμως, έλα που ήταν αδύνατον να ησυχάσει!

«Τί έπαθες άντρα μου»; Ρώτησε η γυναίκα του.

«Τίποτα, κοιμήσου»! Τής απάντησε.

Σαν κοιμήθηκε εκείνη, σηκώθηκε, βγήκε αθόρυβα έξω και άρχισε να σκαρφαλώνει τη φασολιά! Βρήκε τις γυμνές κοπέλες κοιμισμένες και το τι επακολούθησε, δεν μπορούμε εδώ – στο καθ’ όλα σεμνό αυτό blog να περιγράψουμε! Αρκούμαστε στο να πούμε μόνο ότι έμειναν οι μισές …υπόλοιπο για την επόμενη μέρα…

«Αύριο»! Σκέφτηκε και κατέβηκε στο σπιτάκι του!

Πρόβαλλε η αυγή και ο Γιαννάκης χαρούμενος όπως πάντα, ξανασκαρφάλωσε στη φασολιά! Όμως αργούσε να γυρίσει και οι ώρες περνούσαν και τον μπαμπά του τον έζωναν τα φίδια!

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό τηλέφωνο του μπαμπά... Ντρίιν!

«Ποιος είναι»;

«Εγώ είμαι, μπαμπά! Έχω πρόβλημα! Εδώ επάνω έχουνε μείνει οι μισές απ’ τις κοπέλες – οι άλλες δεν ξέρω πού έχουνε πάει – και αυτές που έμειναν δε με αφήνουνε να φύγω! Λένε ότι θέλουν να τούς κάνω ό,τι έκανα και στις άλλες μισές»!

«Μη φοβάσαι παιδί μου! Πες τους πως για ό,τι συνέβη στις άλλες μισές, την ευθύνη την έχει ο μπαμπάς σου και να δεις που θα σε αφήσουνε να φύγεις»!

Πράγματι ύστερα από λίγο, νάσου ο Γιαννάκης να κατεβαίνει τη φασολιά!

Κατά το βραδάκι, μόλις κοιμήθηκε η γυναίκα του, ο άτακτος πατέρας ξανανέβηκε στο συννεφάκι. Μια – δυο – τρεις – τέσσερις – πέντε, «εξυπηρέτησε» τις υπόλοιπες κοπέλες κι αποκαμωμένος γύρισε πίσω περί τα χαράματα!

Το επόμενο πρωί, ο μικρός Γιαννάκης, ανυποψίαστος για τα καθέκαστα, ξανασκαρφάλωσε στη φασολιά! Αυτή τη φορά επέστρεψε ακριβώς στην ώρα του, μεσημέρι ντάλα!

«Μπαμπά, μπαμπά, πού να στα λέω! Φύγανε όλες οι κοπέλες και στη θέση τους ήρθανε άντρες! Κάτι πολύ καλοί κύριοι»!

«Ναι, αγόρι μου»; Προσποιήθηκε τον ανήξερο ο πατέρας. Μάλιστα έλπιζε ότι τώρα θα βαρεθεί ο Γιαννάκης και δε θα ανεβαίνει τόσο συχνά.

Και ήρθε το βράδυ και επιτέλους ο μπαμπάς του Γιαννάκη μπόρεσε να κοιμηθεί και να χορτάσει τον ύπνο, καθώς τις προηγούμενες βραδιές τον είχε φάει η αϋπνία! Με το πρώτο φως της καινούργιας μέρας, ο μικρός αναχώρησε φουριόζος ξανά για το σύννεφο, λέγοντας πως δε θ’ αργήσει. Όμως οι ώρες περνούσαν και πού να φανεί! Ώσπου χτύπησε το κινητό του μπαμπά και πάλι!

«Μπαμπά, μπαμπά! Έχω πρόβλημα! Εδώ έχουν μείνει οι μισοί κύριοι και δε μ’ αφήνουνε να φύγω! Λένε ότι θέλουν να τούς κάνω ό,τι έκανα στους άλλους μισούς το προηγούμενο βράδυ»!
«Τι είναι αυτά που λες, γιε μου; Δεν καταλαβαίνω»! Έκανε εμβρόντητος ο πατέρας! Τότε, από μέσα απ’ την κουζίνα πετάχτηκε αναστατωμένη η γυναίκα του, φωνάζοντας:

«Γιαννάκηηηη! Πες σ’ αυτούς τους κυρίους πως για ό,τι συνέβη στους άλλους μισούς, την ευθύνη την έχει η μαμά σου και να δεις που θα σε αφήσουνε να φύγεις»!

Άρτον και Θεάματα!