Δεν σας φωτογραφίζουμε, όχι

Επειδή κατηγορηθήκαμε ότι όσοι μας επισκέπτεστε φακελώνεστε - δηλαδή, με άλλα λόγια, ότι σας φωτογραφίζουμε κανονικά, θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι εμείς δεν κάνουμε κάτι τέτοιο! Ούτε καν πέρασε απ' το μυαλό μας... Αισθανθείτε ήρεμοι, λοιπόν. Ξηγηθήκαμε;

Άρτον και Θεάματα!

Η Rihanna θέλει πιο πολλά!

Το δήλωσε η συμπαθέστατη τραγουδίστρια (στα χνάρια της Μαντόνα), σε συναυλία που έδωσε προχτές σε κρουαζιερόπλοιο: "Είμαι ανικανοποίητη στον έρωτα! Θέλω πιο πολλά"!...

Κι εμείς, Ριχανάρα μας!

Άρτον και Θεάματα!

Να κάνετε το εμβόλιο!

Να κάνετε το εμβόλιο,
σάς εύχομαι ολοψύχως,
γιατί άμα δεν το κάνετε,
μες στο βαρύ το ψύχος,
μπορεί τρανά φτερνίσματα,
κρυάδες ως τα μπούνια,
στην κλίνη να σας ρίξουνε,
με γρίπη για γουρούνια!

Έτσι και την πατήσετε
και δεν έχετε ρίξει
δόση γερή από τον ιό,
στο σώμα σας να πήξει,
τη βάψατε, μωράκια μου,
την κάνατε λαχείο,
είτε στην Κρήτη μένετε,
είτε στην νήσο Χίο!

Έρχονται τα Χριστούγεννα
και στων καταστημάτων
τα φωτεινά παράθυρα,
το θαύμα των θαυμάτων,
μες στον πολύ συνωστισμό,
παραφυλάει η γρίπη,
να κάνετε το εμβόλιο,
αλλιώς, ουράνιοι κήποι!

Άρτον και Θεάματα!

Noa - La vita è bella

Νέα γρίπη - Ένα βήμα πριν τον πανικό

Η ανθρωπότητα, μόλις ένα βήμα πριν τον πανικό.

(Στη φωτογραφία άνω, η κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, μετά τη μετάλλαξή της, εξαιτίας του εμβολιασμού εναντίον της νέας γρίπης).

Για την νέα γρίπη ο λόγος. Κι ο αντίλογος επίσης. Εμείς έχουμε τον αντίλογο. Που λέει ότι, εντάξει, αρρώστια είναι, θα την περάσουμε κι αυτή! Που λέει ακόμα ότι, την πρώτη φορά, δε θα μας βλάψει! Τι θα γίνει, όμως, του χρόνου; Του αντίχρονου, τι; Και πόσες φορές θα τη γλιτώσουμε εντέλει;

Η ανθρωπότητα ησυχάζει… Σαν το καζάνι, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το βρασμό. Αργότερα, θα εκτοξεύσει το καπάκι του. Που ευχόμαστε όχι! Να μην το εκτοξεύσει ευχόμαστε. Αρκούν οι ευχές; Οι προσευχές; Τα ξόρκια και τα φυλαχτά; Αν άρκεσαν ποτέ, ίσως ν’ αρκούν. Και μάλλον άρκεσαν…

Πόσες φορές, στο παρελθόν, δεν περάσαμε (ως ανθρωπότητα) τύφους, λοιμούς, λέπρα, φυματίωση κι αναρίθμητα άλλα που δεν τ’ αντέχει το κείμενο. Αφάνισαν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του πληθυσμού εκείνα τα αποτρόπαια κι ανίατα στον καιρό τους «εργαλεία του χάροντα». Επίσης, το 1920 συνέβη θαρρώ και μια άλλη πανδημία γρίπης.

Την ξεπεράσαμε… Όλα τα ξεπεράσαμε. Μπορεί λίγο-λίγο να μεταλλασσόμαστε – ποιος ξέρει; – σαν τις κατσαρίδες κι εμείς, γινόμαστε περισσότερο ανθεκτικοί. Μέχρι να βγάλουμε κέρατα απ’ τα εμβόλια ή μέχρι να βγάλουμε φτερά, ανάλογα με τα πιστεύω καθενός. Στο τραγουδάκι του Νικολόπουλου, «βγάζουμε φτερά». Μπρρρ, ποιητικά κρινόμενο, μπρρρ!...

Κι αν πράγματι, αυτό το νέο εμβόλιο είναι επικίνδυνο; Αν όσοι εμβολιάζονται σήμερα, σε ένα χρόνο αναπτύξουν κάποια παράξενη τριχοφυΐα; Αν αλλοιωθεί η φωνή τους; Αν π.χ. η Ξενογιαννακοπούλου, που έσπευσε να εμβολιαστεί από τους πρώτους, αλλάξει φύλο; Και γίνει επιθετική; Τη βάψαμε, μάγκες!

Είμαστε, λοιπόν, της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να περιμένουμε την νέα γρίπη να έρθει αυτή σε μας, παρά να πάμε εμείς πάνω της και μάλιστα με τα μούτρα! Ας έρθει, ας μπει στο σπιτικό μας, ας την περάσουμε – αν και μερικοί δε θα την περάσουμε αλλά θα την ενταφιάσουμε μαζί με τα σώματά μας – και βλέπουμε στη συνέχεια.

Θα επιβιώσουμε την πρώτη φορά. Μπορεί να επιβιώσουμε και τη δεύτερη. Την τρίτη, θα μας στείλει! Ανάλογα πάλι με τα πιστεύω μας, είτε θα μας στείλει στον Άγιο Πέτρο, είτε στη Θεά των Λουλουδιών, είτε θα γίνουμε βουδιστικές μετεμψυχώσεις (εγώ θα γίνω πεταλούδα γιατί είμαι αρχοντικών κιλών και έχω απωθημένα).

Μόλις το συνειδητοποιήσουμε ότι κάπως έτσι λειτουργεί, εκεί να δείτε πανικός! Η πλήρης αποδιοργάνωση. Θα ωχριούν μπροστά στα γεγονότα, όλες οι ταινίες του Αρμαγεδώνα. Ακόμα και το θρυλικό «Η επόμενη μέρα», δε θα προλάβει να υλοποιηθεί στην πράξη. Φυσικά, όλα εξαρτώνται απ’ τις καλές προθέσεις του Αχμαντινεντάντ.

Θα πάθει την νέα γρίπη ο Αχμαντινεντάντ και θα θέσει σε εφαρμογή το ρητό: «Ο μετά των πολλών θάνατος, ουκ έστιν θάνατος». Πηγαίνοντας μια βόλτα μέχρι το πυρηνικό εργοστάσιο της χώρας του, θα τα κάνει όλα μπουρλότο! Και την επαύριο, όχι του πλανήτη αφού δε θα υπάρχει πλανήτης, αλλά του σύμπαντος, οι εξωγήινοι φίλοι μας θα κουνάνε τις κεραίες τους, λέγοντας: «Αιωνία τους η μνήμη».

Και θα ζω μόνο εγώ… «Η επόμενη μέρα». Θα ζεις κι εσύ, αν είσαι όμορφη και ξανθιά. Θα ζήσουμε εκπληκτικά, σού το λέω!... Δεν πά’ να πάνε οι άλλοι – στο καλό!... Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, μόνοι πάνω στη γη, θα την περνάμε φίνα!

Αλήθεια, είναι τόσο νωρίς για να χαθούμε… Κι η γη για να πεθάνει τόσο νέα… Απ’ την άλλη, μπορεί μόνο εγώ να πεθάνω. (Άντε και λίγοι ακόμα, σύμφωνα με τις στατιστικές). Και να μείνετε εσείς όλοι πάνω στη γη, χαραμοφάηδες! Πάνω στη γη μου. Θα κατασπαράξετε την περιουσία μου, θα μού φτιάχνετε και σπερνά… Ωστόσο, το συμπέρασμα είναι ένα:

Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή εφησυχάζει. Σε λίγο καιρό θα πανικοβληθεί πραγματικά. Η νέα γρίπη δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Ήρθε κι εγκαταστάθηκε πια. Είναι η προίκα μας. Αντικαθιστά τους πάγους που λιώνουν και τα δάση που καταπίνουμε. Τα μικρόβιά της, κάποτε, θ’ αποκτήσουν αυτοσυνειδησία. Όταν εμείς…

…Όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ. Θα μιλάνε για «γίγαντες» προγόνους τους. Και θ’ αγνοούν πως τους φάγανε…

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Το παρόν άρθρο είναι γραμμένο με ιδιαίτερα ελαφρύ τρόπο, προκειμένου να μην πανικοβάλει και να απευθύνεται άνετα σε όλες τις ηλικίες. Εντός της ημέρας, θα δημοσιεύσουμε ένα καινούργιο άρθρο, στον ιστότοπό μας God Fairy Tales!, το οποίο, και πρέπει, και θα χτυπά πιο δυνατά τη γροθιά του... Α.& Θ.

Εξωγήινοι ή πείραμα του κράτους;

Άραγε πρόκειται για εξωγήινους ή για κάποιο πείραμα του κράτους; Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες πριν από αρκετό καιρό - ήταν ακόμα καλοκαίρι - αλλά το σκεφτήκαμε πολύ πριν κάνουμε αυτή την ανάρτηση...

Τι άραγε είναι αυτό;

Έκανε θόρυβο σαν ένα συνηθισμένο αεροπλάνο. Μήπως είναι αεροπλάνο; Το άλλο που φεύγει ψηλά πετούσε εμφανώς πιο γρήγορα, αλλά μη φανταστείτε τίποτα υπερβολικό. Χάθηκαν και τα δυο αργά-αργά και δέκα λεπτά αργότερα δε φαινόταν τίποτα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε τυχαία από ένα ανιψάκι μου που έπαιζε με το κινητό μου.

Αιφνιδιάστηκα...

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Προσθέτω μερικές λεπτομέρειες - αν μπορεί να έχουν κάποια αξία. Εγώ βρισκόμουν μέσα στο σπίτι (όχι αυτό που βλέπουμε στην εικόνα, αυτό είναι το απέναντι σπίτι από εμάς) και όταν άνοιξα την πόρτα και βγήκα στη βεράντα, το πιο χαμηλά απ' τα δύο αντικείμενα είχε ήδη στρίψει και ακολουθούσε το άλλο. Υψωνόταν με σταθερή ταχύτητα, ενώ το άλλο χανόταν όλο και πιο πολύ. Το ανιψάκι είχε ήδη τραβήξει τη φωτογραφία και τώρα μού έλεγε: "Είναι πυροσβεστικά, θείε"! Όταν πήρα το κινητό για να φωτογραφίσω το δεύτερο που έφευγε - το πιο μακρινό δε φαινόταν παρά μόνο με πολλή προσπάθεια - στη φωτογραφία δεν μπορούσε πια να αποτυπωθεί τίποτα. Τα κινητά δεν έχουν καλή ποιότητα, ούτε τηλεφακό. Α.& Θ.

Σ' ακολουθώ

Σ’ ακολουθώ σε θάλασσα φαρδιά,
με μια μπουρού τ’ όνομά σου ηχώ,
σ’ ακολουθώ σε κόκκινη αμμουδιά,
με σάλπιγγες απ’ την Ιεριχώ.

Εσύ γοργόνα, ζεις μες στα νερά,
εσύ νεράιδα, ζεις στον ουρανό,
θεά της γης, του σύμπαντος κυρά,
κοινή θνητή για να σε προσκυνώ.

Ακροβατώ σε σπάγκους και σκοινιά,
σε σύννεφα από πούπουλο πατώ
και στον γκρεμό πέφτω μ’ απονιά,
για να με δεις, ωραία που πετώ.

Αίμα ζεστό, στον έρωτα μπογιά,
οσμή από ιδρώτα σε κούφιο βυθό,
ως πού θα πας, πού θα πούμε «γεια»
κι ως πού, χωρίς εσένα, θα χαθώ;

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Νέο Διαστημόπλοιο, από την Virgin

Περισσότερο παρά ποτέ, τώρα που ανακαλύφτηκε νερό στον νότιο πόλο της Σελήνης, είναι επιβεβλημένο να δημιουργήσουμε τάχιστα μια νέα γενιά διαστημοπλοίων. Κάτι που ήδη σχεδιάζει η αμερικανική Virgin Aeronautics, ενώ η γαλλοβρετανική προσπάθεια του HO.T.O.L (Horizontal Take-Off and Landing) μοιάζει να έχει εγκαταλειφτεί λόγω έλλειψης κονδυλίων. Ποιος ξέρει; Μπορεί το αντίπαλο δέος για τους Αμερικανούς να προέλθει από την Ενωμένη Ευρώπη και σύντομα μάλιστα.

Σημειώνουμε πως, η ύπαρξη νερού στη Σελήνη, ευνοεί τη δημιουργία μόνιμα επανδρωμένης Σεληνοβάσης και, μοιραία, τα σχέδια για τον δρομολογημένο μεγάλο τροχιακό διαστημικό σταθμό σε συνεργασία Αμερικής και Ρωσίας, πηγαίνουν πίσω.

Άρτον και Θεάματα!

Βρέθηκε νερό στο φεγγάρι!

Κρύο νερό στο φεγγάρι! Μεγάλη ανακάλυψη! Ο αστροναύτης που πήγε εκεί και το είδε, τρελάθηκε! Αποτυπώνεται στην εικόνα, η απόλυτα δικαιολογημένη του αντίδραση. Τώρα, λέει, δεν επιστρέφει στη Γη. Αρνείται να υπακούσει στις διαταγές του κέντρου ελέγχου της N.A.S.A. Θέλει να μείνει για πάντα στο φεγγάρι και να ασχοληθεί με τη γεωργία. Προσθέτει ότι προτιμά τη γεωργία στο φεγγάρι, παρά τη Γεωργία τη γυναίκα του, πίσω στη Γη.

Άρτον και Θεάματα!

Υ.Γ.: Από το παραπάνω, εμείς κρατάμε βέβαια ότι βρέθηκε νερό στο φεγγάρι! Οκέυ; Α.& Θ.

Γιάελ Ναΐμ και New Soul

Άννα Φρανκ

Μόλις αυτή τη στιγμή, τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου που ανέλπιστα μού δάνεισε ένας καλός μου φίλος, λογοτέχνης. Πρόκειται για "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ". Λοιπόν, εγώ ο θαυμαστής του Έρνεστ Χεμινγουέι, του Πάουλο Κοέλιο και του Στίβεν Κινγκ, έκλαψα γοερά, με σπαραγμό ψυχής και σίγουρα απέκτησα μερικές καινούργιες άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου... Ένα έργο, που με βουρκωμένα μάτια συνιστώ σε όλες και σε όλους...

Είναι στιγμές που δε βρίσκεις λόγια.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Από το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ"

Το ποίημα που δώρισε στην Άννα Φρανκ ο πατέρας της, στις 13.5.1943, με την ευκαιρία των 13ων γενεθλίων της... Απόδοση στα ελληνικά: Παναγιώτης Θ. Τουμάσης.

Απ’ όλους μας, η πιο μικρή είσαι συ
κι όμως, για δες, δεν είσαι πια παιδάκι.
Κατάντησε η ζωούλα σου σκληρή,
γιατί πάσα ένας, κάθε λίγο και λιγάκι,
να γίνει δάσκαλός σου, προσπαθεί.
«Εμάς ν’ ακούς· τα ξέρουμε όλα εμείς»,
«εμάς να ’χεις παράδειγμα κι όχι άλλον»,
«έχουμε δίκιο πάντα, ό,τι κι αν πεις».
Τα λάθη ωστόσο τούτα, των μεγάλων,
είναι μικρά κι ασήμαντα πολύ,
ενώ έχει αξία κάθε τους συμβουλή.
Γι’ αυτό κι εγώ, μια χάρη σού ζητώ,
να δείχνεις καλοσύνη στους γονείς σου,
αυτοί πονούν και χαίρονται μαζί σου.
Τις επιπλήξεις, πάρ’ τες σαν πικρό
χαπάκι που το πίνεις μια και κάτω.
Κι άμα τυχόν κανένας σε θυμώνει,
το διάβασμα, παρηγοριά σου μόνη.
Πάντοτε με ύφος πρόσχαρο, κεφάτο,
καινούργιον αέρα φέρνεις εδώ να
κι όλο σου το παραπονάκι, νάτο:
«Τι θα φορέσω σήμερα, μαμά;»,
«τα ρούχα μου γινήκανε κουρέλια»
«και τα παπούτσια, δε μού κάνουν πια».
«Ω, πώς θ’ αντέξω τόση συμφορά;».

Όττο (Πιμ) Φρανκ

Φως του φεγγαριού

Ντόρα - Αντώνης, σημειώσατε άσο

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Σαν ήμουνα κι εγώ μικρό παιδί», αναφέρει ένα χιουμοριστικό τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν – κι έτσι, μ’ αυτή τη φράση, θα ξεκινήσω το άρθρο μου, σήμερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρό παιδί, είχα την τάση να κάνω πολλά αστεία. Και να μιλώ συχνά, «εκεί που δε με σπέρνανε». «Αμετροέπεια» είναι η σωστή λέξη για τη δεύτερη παιδική μου ιδιότητα· ενώ για την πρώτη, «σαχλαμπούρδα»! (Μην την ψάχνετε στο λεξικό· δεν υπάρχει).

Πριν από λίγο καιρό, έχοντας φτάσει πλέον αισίως τα σαράντα και εφτά χρόνια μου, σε μια βάφτιση – παρότι αποφεύγω τις εκκλησίες των χριστιανών, πήγα – συνάντησα έναν θείο μου, τον οποίο από παιδί είχα να δω. «Τι κάνεις, Τάκη μου;» με ρώτησε. (Τάκη με φωνάζανε). «Καλά είμαι θείε μου», απάντησα. Κι αργότερα, εκεί που αστειευόμουν σ’ ένα πηγαδάκι με συγγενείς, δίχως να έχει ακούσει καν τι λέγαμε, πλησίασε κοντά και είπε: «Ε, ο Τάκης θα την πει τη σαχλαμάρα του· δεν μπορεί»!...

Δύσκολο, δύσκολο ν’ αποσείσεις την «ουρά», άμα σού την κολλήσουνε!

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι «αποστάτης». Τελεία και παύλα. Ο κακομοίρης ο γιος του κυρ-Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ο συμπαθέστατος Μιλτιάδης, επίσης σέρνει ουρά – για τη σημαία. Εντάξει, κάποτε σφάλανε. Μα πάνε χρόνια… Αμ, η Ντόρα; «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα». Και καλά να πούμε «παιδεύουσιν» με την έννοια του «εκπαιδεύουσιν». Τότε, «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» και θα σήμαινε πως γίνονται καλύτερα τα παιδιά απ’ τους γονείς τους. Έλα όμως που το «παιδεύουσιν» σημαίνει με τη σύγχρονη έννοια παιδεύουσιν; Κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γνωστό τοις πάσι, δεν ήταν άγιος.

Όθεν κι ο Θεός (με την έννοια της ακατάληπτης δύναμης που διέπει τον κόσμο), τον αφήνει να ζει, ώστε κάποια επιτέλους στιγμή να μεταμεληθεί και να κλάψει. Μάς δώρισε καινούργιον εχθρό, εκεί που δεν είχαμε. Οι Ματσεντόνες (Σκοπιανοί), θα μπορούσαν απ’ την αρχή να είχαν τακτοποιηθεί και προς δικό τους, αλλά και προς δικό μας συμφέρον. Και να είμαστε αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες. Υποτίμησε, υπερεκτίμησε, αγνόησε, το έμπλεξε με κάθε λογής μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ώσπου, για ιδέστε η κατάληξη: Ένας μεγαλοπρεπής, εντελώς ανόητος, αστήρικτος και τα λοιπά, ογκόλιθος…

Δεν καταπίνεται!

Θα μού πείτε: Τα παιδιά τι φταίνε; Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα μοιάσει του θείου του, του Γιώργου Σαμαρά, που έκανε τα μύρια όσα ρουσφέτια για να εκλέγεται. Μήτε θα επαναλάβει τα παλιά του λάθη κι ορμέμφυτα. Έχει όλα τα εχέγγυα, τις καλές προοπτικές να φέρει νέον αέρα. Η Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, επίσης! Αν και, ειδικά αυτή, έχει να παλέψει με την πατροπαράδοτη δημαγωγία. Μέσα στο σπίτι της βρίσκεται. Και δεν είναι πια καιρός για δημαγωγούς στη χώρα μας. Ο λαός ωρίμασε θαυμαστά! Έχει ώτα κι ακούει. Μήτε παρασύρεται από άνετες συμπεριφορές, εκλαμπρότατες συνεντεύξεις, debates και μεγαλοστομίες. Ακούει τον Άνθρωπο.

Είναι, λοιπόν, χρήσιμο, η Ντόρα να ωριμάσει περισσότερο. Διότι θα εκλεγεί… Είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα εκλεγεί, και μάλιστα με όποια διαδικασία. Ο Αντώνης θα περιμένει. Κι αν αντέξει, θα γίνει – θυμηθήτε με – στο μέλλον το σωσίβιο, η σωτήρια λέμβος των γαλάζιων-μπλε ναυαγών… Τώρα είναι νωρίς γι’ αυτόν, πολύ νωρίς ακόμα. Η Ντόρα παρουσιάζεται πιο ώριμη. Το Υπουργείο των Εξωτερικών, τής έδωσε πράγματα που δε φανταζόταν. Έκανε καλό έργο εκεί… Και μέσα της, μα και για τη χώρα. Θα διορθώσει κάποτε άραγε και το λάθος του μπαμπά της; Θα βρει μια λύση που να σέβεται την οντότητα των Σκοπιανών συνανθρώπων μας και ταυτόχρονα να προωθεί άριστα τις εθνικές μας θέσεις και να αποκαθιστά την πραγματική ιστορική αλήθεια;

Πλέον, όχι ως Υπουργός Εξωτερικών. Ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Του σημαντικού τούτου θεσμού της Δημοκρατίας δυτικού-προεδρευομένου τύπου που έχουμε. Αλλά έστω κι ανάπηρη η εν λόγω Δημοκρατία, είναι Δημοκρατία! Κι οφείλουμε να την τηρούμε ως κόρη οφθαλμού (έως της ειρηνικής εφαρμογής του καλύτερου - που υπάρχει και με την εξέλιξη της τεχνολογίας βελτιώνεται περαιτέρω κι αναμένει την ώρα του). Αλλιώς, homo hominis lupus για την ταλαιπωρημένη ελληνική πραγματικότητα…

Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται θύμα της πάλαι ποτέ παρορμητικής στάσης του… Ο δε τρίτος των υποψηφίων, ο νομάρχης Ψωμιάδης, αποτελεί πιστό αντίγραφο των ψηφοφόρων του. Η κοινωνία μας καθρεφτίζεται στους εκλεγμένους της, όπως οι ωκεανοί στον ουρανό μας.

Μια πικρία

Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στ' ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτω μου χρόνω κοντά στ' ακρογιάλι,

στενάζεις, καρδιά μου το ίδιο αναστένασμα:
Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είν' η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη:
μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μες στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποιά τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποιά ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ' ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτω μας χρόνω κοντά στ' ακρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς

Αρμίδα

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμνη

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το 'χουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά,
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
-που να ξοδεύτηκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες

Η πλωριά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδειά
του Κολόμπου οι πέντε κολασμένοι

Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

Νίκος Καββαδίας

Ο Κόλιας, κάπως έτσι θα το είχε φανταστεί - μην αμφιβάλλετε. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε στην Ελλάδα. Καλημέρα σας και πάλι!

Π.Θ.Τ.

Καλημέρα!

Δεν υπάρχει επιστροφή

Δεν υπάρχει επιστροφή… Το τρένο τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Μέσα στο έρημο βαγόνι, ακούς το τέμπο του που επιταχύνει. Κι αλλάζει του ήχου η χροιά. «Ποιον νοιάζει;», αναρωτιέσαι. Ύστερα, είσαι ένα κομμάτι της μηχανής. Ένα οδοντωτό εξάρτημα, φαγωμένο. Και, σάμπως δεν ήσουν φτιάξη γερή, από σίδερο; Όμως, να που τα κατάφεραν… Σού ξερίζωσαν τα δόντια. Ένα-ένα…

Δεν υπάρχει και πηγαιμός… Τυχαία το πήρες το τρένο. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Καμώθηκες βέβαια ότι κάπου πηγαίνεις. Δεν θα καταδεχόσουν να σε λυπούνται. Ή να σε περάσουν για τρελό. Τους τρελούς τους γνώρισες. Ο κίνδυνος δεν είναι μεγάλος – το ξέρεις. Θα σε ντύνουν, θα σε πλένουν, θα σε ταΐζουν. Οι τρελοί τα έχουν τετρακόσια. Αλίμονο απ’ τους γνωστικούς σαν εσένα…

Τελικά – χα, «τελικά» – δεν υπάρχει ούτε μέση. Ταξίδι, δηλαδή… Πήδηξες ήδη απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Ανεμίζουν τα πέπλα σου. Μα, τι είσαι ντυμένος; Νυφούλα; Εσύ, ένας άντρας; Να πούνε οι νεκροθάφτες πως αρνήθηκες το φύλο σου; Το πρόδωσες; Αυτό επιδιώκεις; Να γίνεις η νυφούλα των στίχων σου; Κλαις, ε; Μάγκα μου, είναι αργά πια για δάκρυα. Την έκανες τώρα. Άντε γεια…

Άρτον και Θεάματα!

Δύο τριαντάφυλλα μαζί

Το τραγούδι του Ο.Π.Α.Π. (και ένα ανέκδοτο)

Το ανέκδοτο τώρα:

- Τι είναι πράσινο, ζει στους βάλτους και παίζει ΠΡΟ-ΠΟ;
- Ο Προπόδειλος!...

Άρτον και Θεάματα! (Who else?)

Ινδική ιστορία