Δεν υπάρχει επιστροφή

Δεν υπάρχει επιστροφή… Το τρένο τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Μέσα στο έρημο βαγόνι, ακούς το τέμπο του που επιταχύνει. Κι αλλάζει του ήχου η χροιά. «Ποιον νοιάζει;», αναρωτιέσαι. Ύστερα, είσαι ένα κομμάτι της μηχανής. Ένα οδοντωτό εξάρτημα, φαγωμένο. Και, σάμπως δεν ήσουν φτιάξη γερή, από σίδερο; Όμως, να που τα κατάφεραν… Σού ξερίζωσαν τα δόντια. Ένα-ένα…

Δεν υπάρχει και πηγαιμός… Τυχαία το πήρες το τρένο. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Καμώθηκες βέβαια ότι κάπου πηγαίνεις. Δεν θα καταδεχόσουν να σε λυπούνται. Ή να σε περάσουν για τρελό. Τους τρελούς τους γνώρισες. Ο κίνδυνος δεν είναι μεγάλος – το ξέρεις. Θα σε ντύνουν, θα σε πλένουν, θα σε ταΐζουν. Οι τρελοί τα έχουν τετρακόσια. Αλίμονο απ’ τους γνωστικούς σαν εσένα…

Τελικά – χα, «τελικά» – δεν υπάρχει ούτε μέση. Ταξίδι, δηλαδή… Πήδηξες ήδη απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Ανεμίζουν τα πέπλα σου. Μα, τι είσαι ντυμένος; Νυφούλα; Εσύ, ένας άντρας; Να πούνε οι νεκροθάφτες πως αρνήθηκες το φύλο σου; Το πρόδωσες; Αυτό επιδιώκεις; Να γίνεις η νυφούλα των στίχων σου; Κλαις, ε; Μάγκα μου, είναι αργά πια για δάκρυα. Την έκανες τώρα. Άντε γεια…

Άρτον και Θεάματα!