Ο τρελός

Ήτανε μια φορά, ένας νέος, δειλός,
που τον φωνάζαν στο χωριό, «ο τρελός»!
Το ’χε συνήθειο λουλούδια να βαστά,
στην κάθε στράτα που ’βγαινε μπροστά!

Κι όλο η γριά η μάνα του, στο σκαλί,
«γιόκα μου, γύρνα σπίτι», παρακαλεί!

Ήτανε και μια κόρη ομορφονιά,
σε πέρα ρούγα, σ’ άλλη γειτονιά!
Σ’ ολουνούς έδινε χείλη και κορμί,
σε κείνον όμως, πάντα έλεγε «μη»!

Κι όλο η γριά η μάνα του, στον οντά,
«γιόκα μου, φύγε απ’ τη μάγισσα κοντά»!

Σ’ ενός Σαββάτου αργία, μια Κυριακή,
νύχτα χωρίς φεγγάρι, επήγε κει!
Την είδε που λουζόταν, μαύρα μαλλιά
και που ξεντυνόταν, στη σιγαλιά!

Κι όλο η γριά η μάνα του, στο πορτί,
«γιόκα μου, είν’ άγια μέρα, τρανή γιορτή»!

Βρήκανε τα λουλούδια στα χώματα,
προτού ο ήλιος βγει, ξημερώματα.
Βρήκαν κι αυτόν πνιγμένο μες στο νερό,
κάτω στον καταρράχτη, το βουερό.

Κι όλο η γριά η μάνα του, στην αυλή,
«γιόκα μου, γύρνα σπίτι», παρακαλεί.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης