Χαιρετίσματα στην Εξουσία

Διασκευή του διηγήματος επιστημονικής φαντασίας του Παναγιώτη Θ. Τουμάση, "Χαιρετίσματα στη Γη".

Σκεφτήκαμε πως ταιριάζει γάντι με τις περιστάσεις αυτή η μετατροπή κι επειδή εμείς θα λείψουμε για ένα υπέροχο - ελπίζουμε - τριήμερο στη μαγευτική Νέα Μάκρη, θα έχετε άφθονο κείμενο για να διαβάζετε. Πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο!

Ευχαριστούμε θερμά για την αγάπη σας. Α.& Θ.

«Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω τόσο μελαγχολικός, νομίζω πως δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς»! Είπε ο Καραμανλής, πιάνοντας με τις παλάμες τα μάγουλά του.

«Χα»! Συνέχισε να μονολογεί στο μισοσκόταδο. «Λες και δεν έχω γύρω μου ένα τσούρμο αστροναύτες έτοιμους να πέσουν και στη φωτιά, αν χρειαστεί, για μένα»!

Τα παράσιτα, ωστόσο, δυνάμωναν στην τεράστια οθόνη μπροστά απ’ τα όργανα ελέγχου του σκάφους.

«Λυπάμαι που θα σε ξυπνήσω, κύριε Αλογοσκούφη, πρέπει να κάνεις μια δουλειά και συ. Η εικόνα θέλει διόρθωμα. Δε βλέπω ούτε πού διάβολο πηγαίνουμε τώρα»!

Σκούντηξε με τον αγκώνα του το διπλανό του. Εκείνος, σωριασμένος φαρδύς-πλατύς στην καρέκλα του πρώην υπουργού, δεν έλεγε να κουνηθεί. Το προφίλ του κατακρεουργημένο, χλωμό από παρατεταμένη ψηφοπενία...

«Καλά, κύριε Αλογοσκούφη... Θα σ’ αφήσω λίγο ακόμα. Άλλωστε όλοι νυστάζουμε. Εγώ»... Έπνιξε ένα μισοτελειωμένο χασμουρητό. «Εγώ δε βάζω γκάζια στα κομματικά στελέχη»...

Σηκώθηκε σέρνοντας ένα ματωμένο πόδι, που τον πονούσε φοβερά.

«Τί ακαταστασία! Ελληνικό Κοινοβούλιο λέγεται αυτό; Πού είναι ο αξιωματικός επικρατείας»;

Πέρασε τη σμπαραλιασμένη πόρτα και τον βρήκε – μια άμορφη μάζα στο πάτωμα.

«Σήκω πάνω, κύριε Σουφλιά»! Ούρλιαξε. «Θα διατάξω την αυστηρή τιμωρία σου»!

Τον άρπαξε με τα χέρια του και τον ταρακούνησε. Μάταιος κόπος. Ύστερα, εντελώς ξαφνικά, ο Καραμανλής άρχισε να κλαίει...

Το κλάμα του Καραμανλή διέκοψε το σήμα στον ασύρματο. Ποιος ξέρει πόση ώρα ηχούσε το ζωηρό μπιπ-μπιπ, μέχρι να τ’ ακούσει. Άρπαξε το μικρόφωνο.

«Κώστας Καραμανλής, τέως πρωθυπουργός της Ελλάδας! Διατάξτε»!

Φοβερό βουητό ξεπήδησε απ’ τα μεγάφωνα, κοντεύοντας κυριολεκτικά να τον κουφάνει. Ήταν φανερό πως το μηχάνημα είχε χαλάσει. Καλούσε, ωστόσο!

«Δεν έχω επιστροφή! Δεν έχω επιστροφή! Αν λαμβάνετε το σήμα μου, σάς πληροφορώ ότι όλα θα πάνε καλά! Επαναλαμβάνω: Όλα θα πάνε καλά»! Έκλεισε το δέκτη...

Το πληγωμένο του πόδι δεν τον άφηνε από τους πόνους. Μόρφαζε συνεχώς!

«Λοιπόν. Ας ξαναδούμε την κατάσταση... Δεν μπορεί να μην υπάρχει βουλευτής αλώβητος... Η Ντόρα! Ναι, η Ντόρα δεν έχει πεθάνει»!

Βγήκε στο διάδρομο κουτσαίνοντας κι έστριψε στην πρώτη γωνία. Δυο πτώματα τού έκλειναν το δρόμο, φορούσαν τις γαλάζιες-μπλε στολές της Νέας Δημοκρατίας. Τα προσπέρασε...

Στο μητσοτακαίικο, τα πάντα έδειχναν τακτοποιημένα... Η Ντόρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι εξέτασης, χωρίς τραύματα στο σώμα, αλλά και χωρίς κεφάλι!

«Γεια σου, Ντόρα! Ήρθα πάλι. Τώρα δεν τη γλιτώνεις. Θα μού ψήσεις έναν καφέ»!

Η Ντόρα, βαθιά μέσα του τού είπε: «Γεια σου, Καραμανλή! Κάθησε. Μέτριο τον πίνεις τον καφέ»;

«Όπως πάντα, Ντόρα»! Καμώθηκε πως κρατά το φλιτζάνι και πίνει... Μετά, σηκώθηκε απότομα πάνω!

«Καλή η παρέα σου φίλη μου, μα το καθήκον... Αυτοί οι ανάξιοι Βουλευτές που με περιστοιχίζουν μόνο να λουφάρουν ξέρουν κι όλα τα κάνω εγώ! Τα λέμε»...

Πετάχτηκε έξω και διασταυρώθηκε με την Άντα. Το ζεύγος Παπανδρέου, και οι δύο, προσπαθούσαν να τον αποφεύγουν, μα κάπου-κάπου, αναπόφευκτα, συναντιόντουσαν.

«Ω! Η κυρία τέρας! Πώς είστε»;

Η Άντα χώθηκε βιαστικά στην πόρτα που οδηγεί στο μηχανοστάσιο. Ερχόταν απ’ το Μέγαρο Μαξίμου, όπου είχε διαπιστώσει για άλλη μια φορά, ότι τίποτα δε λειτουργούσε εκεί.

Ο Καραμανλής, μ’ ένα ρολό γάζες έδεσε την πληγή του. Ύστερα οσμίστηκε με δυσφορία τον αέρα.

«Βρωμάει, που να πάρει»!

Ψηλάφισε μια θήκη στ’ αριστερά του και πήρε τη μάσκα οξυγόνου. Όμως, σαν να μετάνιωσε, την άφησε πάλι.

«Κοίτα, αν εσείς είσαστε άπλυτοι, δε φταίω! Κι ούτε προτίθεμαι να σας ανέχομαι για πολύ εδώ μέσα. Λοιπόν, κανονίστε την πορεία σας! Ή πάτε κατευθείαν στα ντους, ή φεύγω»!

Καμιά απάντηση...

«Ωραία... Μην έχετε παράπονο, σας προειδοποίησα».

Προχώρησε στενοχωρημένος προς την κεντρική έξοδο του σκάφους.

«Τους πούστηδες»! Συλλογίστηκε. «Τα κατάφεραν να με διώξουν. Θέλουν μόνοι τους να διοικήσουν την Νέα Δημοκρατία. Ας προσποιηθώ ότι δεν με πειράζει»...

Απασφάλισε γελαστός την μπουκαπόρτα...

«Στο επανιδείν, παίδες! Χαιρετίσματα στην εξουσία»!...

Έκλεισε τα στεγανά και περίμενε λίγα δευτερόλεπτα ν’ ανοίξει η εξωτερική πόρτα που θα τον εξακόντιζε εντελώς στο διάστημα.

Το ζεύγος Παπανδρέου, δεν μπορούμε να πούμε, έτρεξε να τον σώσει. Αλλά δεν πρόλαβαν. Στάθηκαν στο φινιστρίνι και τον κοιτούσαν και σε μια γλώσσα παράξενη μίλησαν μεταξύ τους:

«Έτσι κι αλλιώς άχρηστος ήταν. Είμαστε καταδικασμένοι. Πού να φανταστώ όταν κατατροπώσαμε τη γαλάζια στρατιά, πως βρισκόμασταν στο διάστημα κι ήταν αδύνατο να ξεφύγουμε»...

«Κι όμως, ήταν η τελευταία μας ελπίδα... Μπορεί κάτι να κατάφερνε να λειτουργήσει. Σύντομα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Αλμούνια, θα συντριβούμε πάνω στο δικό μας πράσινο πλανήτη»...

Κουνούσαν τα κεφάλια τους... Στο μεταξύ, απ’ το φινιστρίνι ο Καραμανλής έβλεπε με τη φαντασία του τους βουλευτές όλους να στέκονται και να τον αποχαιρετούν:

«Στο καλό, Καραμανλή... Θα σε θυμόμαστε πάντα»...

Άρτον και Θεάματα!