Πω, πω!... Ανοίξανε τα σχολεία!

Ως γνωστόν, αγαπητοί αναγνώστες, από Δευτέρας πρωίας, ανοίξανε τα σχολεία!... Ίσως να μην το αντιληφθήκατε οι ίδιοι, ιδίως αν δεν έχετε παιδιά, και ίσως να μην σας διαπέρασε ως το μεδούλι, με τον τρόπο που το βιώνει φέρ’ ειπείν στο έπακρο μια παιδομάνα, ένας παιδοπατέρας. Παρόλα αυτά, αν είστε καμιά γεροντοκόρη ή κανένας άνεργος, σίγουρα θα ακούσατε τις παιδικές φωνές στο δρόμο, προσπαθώντας ν’ αλλάξετε πλευρό για να συνεχίσετε τον μακάριο ύπνο σας, ενώ αν είστε εργαζόμενος που φεύγει νωρίς-νωρίς με φουλ γκάζια για τη δουλειά του, όλο και κάποιον τσιμπλιασμένο μαθητή θα κινδυνέψατε να πατήσετε τούτη εδώ την κρίσιμη εβδομάδα με το σπορ αυτοκίνητό σας…

Οι μαθητές, λοιπόν, αγουροξυπνημένοι, άλλοι επιμελείς κι άλλοι όχι, φορτώθηκαν ομού τα μαθητικά βάρη και συνέρρευσαν απ’ όλες τις διευθύνσεις προς τα κατά τόπους σχολικά συγκροτήματα, άτινα τυγχάνουν καλοδιατηρημένα και σ’ αυτό οφείλουμε να αποδώσουμε τα ανάλογα εύσημα στους περιφανείς κυβερνήτες μας των τελευταίων ετών, τον κ. Φον Μπουχέσα (πρώην) και τον κ. Φον Χέστη (νυν), οι οποίοι κυριολεκτικά μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν, προκειμένου να κάνουμε τη χώρα αμπέλι συλλογής εξαιρετικού οίνου. (Αν δεν την έχουμε κάνει ήδη, δηλαδή). Και επειδή για τους μαθητές ο λόγος – μην ξεφεύγουμε του θέματος – επιτρέψτε μας αυθορμήτως να τούς αφιερώσουμε τα κάτωθι:

Α. Για τους μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης

Ο Ξέρξης περπατά στο σεληνόφως,
μπροστά του μια ανηφόρα κι ένας λόφος,
πίσω του, πουθενά Περσών τα στίφη,
μα μοναχά ένας δούλος που τον γλείφει.

Επάνω στην κορφή του λόφου, κρύος,
στέκεται – ποιος νομίζετε; – ο Δαρείος,
αυτός έχει έναν δούλο και μια δούλα,
που μεταξύ τους τα ’χουν βρει στη ζούλα.

Όλοι μαζί, μάς κάνουν πέντε τύπους,
που αν προστεθεί σε τούτους κι ο Οιδίπους,
αυτόματα διαθέτουνε τα φόντα,
να μπούνε σε βιβλίο του Ξενοφώντα.

Τι κι αν ο Κύρος θα παραπονιέται
κι ο Σοφοκλής οικτρά θα καταριέται,
ανοίξανε και πάλι τα σχολεία
κι οι μαθητές δεν πάνε παραλία.

Β. Για τους μαθητές της θετικής κατεύθυνσης

Ένα κι ένα κάνουν δύο,
ανατέλλω και δεν δύω,
είμαι μαθητής Λυκείου
και πελάτης κυλικείου.

Αγοράζω την μπουγάτσα,
με λεφτά που τα ’χω μάτσα,
παγωτό και κόκα-κόλα,
δίχως πρόβλημα. Ξεκόλλα!

Έντεκα, οχτώ κι ογδόντα,
κάνουνε τα προϊόντα,
συν οχτώ λεπτά η σακούλα,
φουκαριάρα μου μανούλα.

Χμμ, τυχαίο; Δεν νομίζω,
αριθμητική γνωρίζω,
ξέρω απέξω την προπαίδεια
και μισώ τα βερεσέδια.

Πέντε ή πέντε, εικοσιπέντε,
στον σιρόκο, στον πουνέντε,
έξι ή εφτά, σαρανταδύο,
ένα κι ένα κάνουν δύο.

Αχ, αγαπητοί αναγνώστες, αν ύστερα απ’ τα παραπάνω εξακολουθείτε να πιστεύετε στην ανεξάντλητη ρώμη της θύραθεν (sic) λογοτεχνίας, τότε μην περιμένετε να τελειώσουμε τόσο εύκολα. Έχουμε κι άλλα να σάς πούμε και, κυρίως, να ακουμπήσουμε – εξ απαλών ονύχων – το φλέγον θέμα του βάρους της σχολικής τσάντας! Διότι, οι σχολικές τσάντες ζυγίζουν όσο ένας νεογέννητος ελέφαντας της αφρικανικής σαβάνας και δυστυχώς, οι μαθητές μας τις φορτώνονται καθημερνώς στις αδύναμες πλάτες τους. Όθεν, έχουμε και δι’ αυτούς να είπομεν, τούτο:

Πόσο είναι η τσάντα μου βαριά,
λες κι έχει μέσα της σφυριά,
πάω στον νοτιά, πάω στον βοριά,
στην Ρούμελη και στον Μωριά… (Εδώ μπαίνει η χορωδία).

Φιλάκια σε όλες τις όμορφες κυρίες, τα σέβη μας στις άσχημες ή επιεικώς μέτριες και βεβαίως-βεβαίως, στους συζύγους τους, απατημένους και μη, απανταχού της επικράτειας…